Γ. Αϋφαντής : " Συμμετέχω" στις Ευρωεκλογές και τα μεγάλα γεωπολιτικά θέματα που μας αφορούν

 

Ο πρέσβης ε.τ Γιώργος Αϋφαντής, εξηγεί στον 98.4 γιατί μετά την ιδρυτική διακήρυξη της 12ης Μαρτίου της επιτροπής για την Εθνική Κυριαρχία και την Κύπρο, πλέον η κίνηση κατέρχεται και στις ευρωεκλογές του Ιουνίου με ψηφοδέλτιο που ανακοινώνει την ερχόμενη Παρασκευή και την ονομασία : "ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ για την Εθνική Κυριαρχία και την Κύπρο!"

Όπως εξηγεί ο κ. Αϋφαντής , στη συγκυρία των επικείμενων εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επιλέγουμε να παρέμβουμε στην εκλογική διαδικασία επειδή στην ΕΕ διακυβεύονται σημαντικές πτυχές της Ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, όπως επίσης η ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Κύπρου. Επιδιώκουμε την επαναφορά της μονίμως εκτροχιασμένης συζήτησης για τους όρους και στόχους της συμμετοχής Ελλήνων ευρωβουλευτών στο forum του Ευρωκοινοβουλίου: τί οφείλουν να πράξουν ώστε να ανακοπεί ο αφομοιωτικός και με όρους υποδεεστέρου έθνους εντοιχισμός της Ελλάδας σε μια Γερμανική, κατά μείζονα λόγο, Ευρώπη;

«Τι οφείλει η Ελλάδα στη Ρωσία»; Απλά μαθήματα Ιστορίας από τον Η.Ηλιόπουλο

Η ελληνική κυβέρνηση κάνει επίδειξη ρωσοφοβίας στους δυτικούς συμμάχους της και δεν διστάζει να παριστάνει την ανιστόρητη.

Κάπως έτσι προέκυψε η ανεκδιήγητη εγκύκλιος Γεραπετρίτη με την οποία απαγορεύθηκε η πρόσκληση οποιουδήποτε Ρώσου στις εορταστικές εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου στις ελληνικές πρεσβείες όλου του κόσμου!

Αντίδοτο στην επίδειξη άγνοιας της ιστορίας η συζήτηση με έναν ιστορικό! Στο στούντιο του militaire channel ο κ.Ηλίας Ηλιόπουλος που παρδίδει μαθήματα ιστορίας στους γόνους που αν και φοίτησαν σε πανάκριβα σχολεία και πανεπιστήμια δεν φαίνεται ότι μορφώθηκαν ιδιαίτερα.

«Τι οφείλει η Ελλάδα στη Ρωσία» το θέμα της συνέντευξης με τον κ.Ηλιόπουλο και η διάρκεια της μίας και πλέον ώρας δεν κρίνεται επαρκής για όσα είχε να πει. Γι΄ αυτό και θα επανέλθουμε σύντομα.

Χωρίς λόγια...

Ο Κυριάκος κατάφερε να κάνει εχθρό της Ελλάδας και την Σερβία!

Του Κωνσταντίνου Κόλμερ

Σαν δεν έφθαναν τα τόσα προβλήματα που έχει ν’ αντιμετωπίσει η κυβέρνηση με την Τουρκία, την Αλβανία του Έντι Ράμα, τα Σκόπια με τους πρώην κομιτατζήδες και τη Ρωσία με νικητή τον Πούτιν, η Νέα Δημοκρατία αναμίχθηκε στη υπόθεση του Κοσσυφοπεδίου και έκανε άλλον ένα εχθρό της Ελλάδος, την Σερβία.

Η πολυπράγμων πρώην υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη ανέλαβε να μεσιτεύσει υπέρ της εντάξεως του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης – το “καφενείο” που έγραφε ο μακαρίτης Κύρος Κύρου στην ΕΣΤΙΑ το 1969. Μετά ο Γιώργος Γεραπετρίτης τα μάζεψε, αλλά η ζημία έγινε, ειδικά στις σχέσεις μας με την Σερβία. Εντούτοις, το Κόσοβο δεν χρειάζεται συνηγορίες που στέλνουν αποσχιστικά μηνύματα σ’ άλλες περιοχές της Ευρώπης, όπως στη Καταλονία, την Φλάνδρα και την Σκωτία.

Όμως, μήπως αυτή είναι η επιδίωξη των μεγάλων που εξυπηρετούνται από καλοθελητές των μικρών, για να κυβερνούν οι πρώτοι κατακερματισμένα κράτη, χωρίς ικανότητα αντιδράσεώς τους στη μεγα-πολιτική κι οι μικροί ν’ ασχολούνται με ανώδυνα ζητήματα, αφού δεν μπορούν να λύσουν τα ουσιώδη ως λχ. το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδος. Πάντως η έκθεση ενός “καφενείου” δεν μπορεί ν’ αφορά στην Κύπρο που είναι θύμα εισβολής και κατοχής από την Τουρκία το 1974, ούτε την δυτική Θράκη που ανήκει στη κυρίαρχη Ελλάδα από το 1923, με την Συνθήκη της Λωζάννης.

Επέτειος...

Όταν ο Νίκος Παπάζογλου συνάντησε τον Γκύντερ Άντερς

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...» τραγουδούσε ο ευαίσθητος, λυρικός τραγουδιστής, συνοδός στη χαρά μας των μετεφηβικών μας χρόνων, ο Νίκος Παπάζογλου*, ο τραγουδιστής με το κόκκινο μαντίλι.

    ------------------------------*******-------------------------------

«Δεν αρκεί ν΄ αλλάξουμε τον κόσμο – δεν κάνουμε άλλωστε και τίποτ΄ άλλο μέχρι τώρα.

Τούτο συμβαίνει και χωρίς εμάς.

Πρέπει επιπλέον να ερμηνεύσουμε αυτή την αλλαγή

Ακριβώς για να την αλλάξουμε.

Έτσι ώστε ο κόσμος να μην αλλάζει πια χωρίς εμάς.

Και έτσι ώστε να μην καταντάει ένας κόσμος χωρίς εμάς».

Γκύντερ Άντερς

Από το προλογικό σημείωμα του Στέφανου Ροζάνη*

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το «Die Antiquiertheit des Menschen» («”Η επαν”-“απαρχαίωση” του ανθρώπου»), του Γερμανού φιλοσόφου Γκύντερ Άντερς.

Γραμμένο το 1956 περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια ένα μέλλον που ταυτίζεται με τις πιο ζοφερές στιγμές του δικού μας παρόντος:

“Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες. Αρκεί να δημιουργηθούν εξαρτήσεις τόσο ισχυρές ώστε η ιδέα και μόνο της εξέγερσης να μην έρχεται στο μυαλό κανενός.

Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους. Κατόπιν, η εξάρτηση θα θωρακιστεί με τον δραστικό περιορισμό της παιδείας, προσανατολισμένης στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ένα ακαλλιέργητο άτομο έχει στενό ορίζοντα σκέψης και όσο η σκέψη του περιορίζεται σε ασήμαντες ασχολίες τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξεγερθεί.

 Πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε η πρόσβαση στην πραγματική γνώση να γίνει ολοένα δυσκολότερη για τους πολλούς.

Θα χρησιμοποιείται η πειθώ και όχι η ωμή βία. Θα προβάλλονται μαζικά, μέσω της τηλεόρασης, «ψυχαγωγικά» προγράμματα που θα κολακεύουν πρωτίστως το συναίσθημα και τα ένστικτα. Το πνεύμα θα απασχολείται με ό,τι ελαφρύ, ασήμαντο, παιδαριώδες. Σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας με αδιάκοπη μουσική υπόκρουση η ανάπτυξη της σκέψης θα παρεμποδίζεται. Το σεξ θα τεθεί στην πρώτη γραμμή των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων — δεν υπάρχει καλύτερο κοινωνικό ηρεμιστικό

21 Απριλίου 1967...

Τενεκέδες…

Θα συνδράμει η Ελλάδα την επίθεση κατά του Ιράν; Θα ανοίξει τον εναέριο χώρο της στους Ισραηλινούς;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μόνο ντροπή μπορεί να νοιώσει κάθε αξιοπρεπής Έλληνας πολίτης με τη στάση της κυβέρνησης αλλά και των περισσότερων ελληνικών κομμάτων απέναντι στην συνεχιζόμενη επί έξη μήνες γενοκτονία των Παλαιστινίων, αλλά και τώρα, με τις ανακοινώσεις ιδίως που έβγαλαν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης καταδικάζοντας την επίθεση του Ιράν κατά του Ισραήλ, αλλά όχι του Ισραήλ κατά του Ιράν, στο οποίο η πρώτη ήταν η απάντηση.

Η πολιτική αυτή αντανακλά την τεράστια εξάρτηση της χώρας, σχεδόν όλων των πολιτικών κομμάτων της, του «βαθέος κράτους» της και των ΜΜΕ από το Ισραήλ, οι μυστικές υπηρεσίες του οποίου, με τη βοήθεια  της κυβέρνησης Μητσοτάκη, έστησαν το σύστημα παρακολουθήσεων, κάτι όμως που δεν τολμάει να θίξει κανένα ελληνικό κόμμα, από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά. Πρέπει να διαβάζουμε την ισραηλινή Χααρέτζ για να καταλαβαίνουμε ποιοι μας παρακολουθούν στην Ελλάδα! Σημειωτέον επίσης, όπως έχουμε επισημάνει συχνά στο παρελθόν, δεν υφίσταται κανενός είδους «συμμαχία» με το Ισραήλ, η σχέση Ελλάδας και Κύπρου με αυτή τη χώρα είναι μια καθαρά αποικιακή σχέση και μόνο ‘Ελληνες, όχι Ισραηλινοί αξιωματούχοι και σχολιαστές, τη θεωρούν «συμμαχία».

Όλα αυτά πλήττουν ήδη πολύ σοβαρά το ηθικό και διεθνές πολιτικό κύρος του ελληνισμού και τις σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο, με τον οποίο είχαμε παραδοσιακά πολύ στενές σχέσεις, που λειτούργησαν και εξισορροπητικά προς την τουρκική ισχύ. Τώρα είναι η Τουρκία που έχει εκτοξευθεί σε θέση «διπλωματικής υπερδύναμης», καταλαμβάνοντας τη θέση που είχε κάποτε η Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, η Κύπρος του Μακαρίου και των διαδόχων του.

Σύναξη χάρων

Ξίνισε μούτρα η Μπακογιάννη: "Είσαι υποκρίτρια!!" Καταπέλτης η Σέρβα απεσταλμένη κατά ΝΔ

 

Η στρατηγική της ανάτασης του ελληνισμού στο έργο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Του Δημήτρη Μάρτου

Γνώρισα τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη στη Φλωρεντία, στα μέσα της δεκαετίας του 1970. 

Αμέσως με κέρδισε με την οξυδέρκεια και την σαφήνεια του πολιτικού του λόγου. Επηρέασε καθοριστικά την πολιτική μου αγωγή. Φώτισε τα σκοτάδια της μεταδικτατορικής  πολιτικής αβελτηρίας. Τα βιβλία, τα κείμενα, οι ομιλίες, οι νουθεσίες και οι δράσεις του, συγκροτούν όχι μόνο ένα απόθεμα ιδεών και πρακτικών για τους νέους ανθρώπους, τους «ευγενείς συναθλητές» του, όπως αισιόδοξα ευελπιστούσε, αλλά και μια σχολή πολιτικής θεωρίας και
σχεδιασμού. Αυτό που διέκρινε κανείς στην υπερβατική προσωπικότητα του ήταν το υψηλό αίσθημα ατομικής ευθύνης απέναντι στην εθνική συλλογικότητα. 

Ήταν από τους λίγους που συνέλαβαν την έννοια της πολιτικής στο υπερθετικό βαθμό.
Την εγκωμίασε με σθένος και πάθος, σαν αντιστάθμισμα στο μαγαρισμό της και τελικά στη «δολοφονία» της από τη διανοητική πενία και τον καιροσκοπισμό των μεταπολιτευτικών πολιτικών μορφωμάτων.

Ό,τι επεξεργαζόταν και ό,τι πρότεινε το τεκμηρίωνε και ιστορικά στις διδαχές των μεγάλων δασκάλων μας. Και είχε εμπεδώσει πρωτίστως την ουσία της αρχαίας ελληνικής παιδείας: ότι ο άνθρωπος πρέπει να κρίνεται από το «είναι» του, από το λόγο και την ηθική και όχι από το «έχειν», τον πλούτο και τη δύναμη. 

Ότι η προσωπικότητα του ανθρώπου πρέπει να αξιολογείται από την ικανότητα και τη βούλησή του να κατανοεί τη φύση και την κοινωνία και όχι να τις κατακτά. Σε αυτό το σημείο βρισκόταν και η κριτική του στη δυτική πνευματικότητα, γιατί αυτή αντλούσε περισσότερο από τη Ρώμη, το ρωμαϊκό-ατομικό Δίκαιο και τον ιμπεριαλισμό της παρά από την Αθήνα της Δημοκρατίας και της υψηλής πολιτικής.

Contro vento. Μνήμες από τον αντιδικτατορικό αγώνα 1967-1974 Ιταλία, του Στέλιου Μανούσακα

Το βιβλίο αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά μαρτυριών, αλλά και αυτοβιογραφικών μυθιστορημάτων που αφορούν την περίοδο της Δικτατορίας. Συμβάλλει στη γνωριμία όχι μόνο με μια αντιδικτατορική οργάνωση, αλλά και με ένα βασικό πυλώνα του λεγόμενου μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας και το οποίο θα παίξει σημαντικό ρόλο και κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο, με τον επαναπατρισμό εκατοντάδων μελών του.

Ο Μανούσακας γράφει, λοιπόν, για μια ελληνική αντιδικτατορική οργάνωση, το ΑΜΕΕ στην Ιταλία· την εντάσσει στα ιστορικά συμφραζόμενα της εποχής και η οποία έχει έναν αυτονόητο σκοπό: τον αντιδικτατορικό αγώνα ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Αυτό, όμως, συμβαίνει σ' ένα διττό πλαίσιο, χωρικό και χρονικό, στην Ιταλία κατά τη μακρά δεκαετία του 1960. Έτσι ο συγγραφέας μάς εισάγει παράλληλα στον πλούσιο κόσμο και την ιστορία της ιταλικής αριστεράς, ενώ συναντάμε όχι μόνο Έλληνες και Ιταλούς, αλλά, έστω και ακροθιγώς, Χιλιανούς, Τούρκους, Ισπανούς, Παλαιστίνιους, Αφρικανούς και άλλους. Παράλληλα μας ταξιδεύει σε διάφορες ηπείρους, καθώς και σε σειρά ιταλικών πόλεων και χωριών. Συναντάμε παράγοντες της ιταλικής αριστεράς, παλιούς παρτιζάνους, τον Ντάριο Φο και άλλες σημαντικές μορφές των κινημάτων της Ιταλίας, από τον Αντριάνο Σόφρι της Λότα Κοντίνουα μέχρι τον Ρενάτο Κούρτσιο των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Βλέπουμε, δηλαδή, το ΑΜΕΕ, μια οργάνωση ειδικού σκοπού, να εντάσσεται διατηρώντας ωστόσο και περιφρουρώντας την πλήρη και απόλυτη αυτονομία και ανεξαρτησία της, σ' ένα γενικό πολιτικό πλαίσιο.

Πώς τα 50 ευρώ έγιναν 37

Σκληρή εξακολουθεί να είναι η πραγματικότητα για τα οικονομικά των νοικοκυριών, παρά τα μέτρα και τις καμπάνιες, στόχος των οποίων είναι ο περιορισμός της ακρίβειας.

Όπως προκύπτει από τη σύγκριση των τιμών, ένα καλάθι με 19 βασικά προϊόντα διατροφής το οποίο κόστιζε 50,11 ευρώ την 1η Μαρτίου του 2022, σήμερα κοστίζει 63,42 ευρώ, δηλαδή 26,5% ακριβότερα.

Με άλλα λόγια, το 50ευρο, κυμαίνεται σήμερα μεταξύ 37 και 39 ευρώ, αναλόγως του υπολογισμού, ως προς την αξία των προϊόντων που μπορεί κανείς να αγοράσει.

[ΤΟ ΒΗΜΑ - 14.04.24]

Καθηγητής Δουκίδης: Τα 2/3 των καταναλωτών δαπανούν το 90% του εισοδήματος για αγορά βασικών αγαθών

Τα 2/3 του εισοδήματος δαπανάται σε λογαριασμούς, ενοίκια και φόρους σημείωσε ο καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

Η ακρίβεια βρέθηκε στο επίκεντρο συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 9ου Οικονομικού Φόρουμ Δελφών. Συντονίζοντας τη συζήτηση ο Γιώργος Δουκίδης καθηγητής Διοίκησης, Επιστήμης & Τεχνολογίας, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρουσίασε στοιχεία που προκύπτουν από πρόσφατες μελέτες.

Όπως ανέφερε, τα 2/3 των καταναλωτών στην Ελλάδα δαπανούν το 90% του εισοδήματός τους για αγορά βασικών αγαθών, το 36% αισθάνεται ανασφάλεια, το 29% θυμό και το 20% φόβο.

Τέσσερις στους δέκα θεωρούν ότι θα μειώσουν τις αγορές το επόμενο εξάμηνο. Τα 2/3 του εισοδήματος δαπανάται σε λογαριασμούς, ενοίκια και φόρους. Πλέον τρεις στους τέσσερις αγοράζουν προϊόντα με κύριο κριτήριο το κόστος, οκτώ στους δέκα κυνηγούν τις προσφορές στα σούπερ μάρκετ, πέντε στους δέκα αλλάζουν μάρκα προϊόντων από τα συνηθισμένα, τρεις στους τέσσερις αξιοποιούν το καλάθι του νοικοκυριού αλλά όμως οκτώ στους δέκα προτιμούν μείωση του ΦΠΑ παρά το καλάθι του νοικοκυριού.

Μόνο ότι φταίει για όλα ο λαός δεν ακούσαμε στο συνέδριο της Καθημερινής!

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη

Σίγουρα, η βασική υπόθεση στη βάση των όσων καταστρεπτικών υπέγραψαν οι δικοί μας ταγοί (μας τα υπενθύμισε το συνέδριο της Καθημερινής) στην αποφράδα περίοδο μετά το 2009, ήταν ότι αυτά δεν απέρρεαν από τη βούλησή τους, αλλά ήταν αποτέλεσμα απειλών και εκβιασμών έξωθεν. Εγείρονται, ωστόσο, εύλογα πολυάριθμα ερωτηματικά, που μέχρι σήμερα δεν έτυχαν ικανοποιητικών απαντήσεων. Ο ελληνικός λαός ουδέποτε έλαβε σαφείς και ειλικρινείς εξηγήσεις, σχετικά με τις προσβλητικές, επικίνδυνες, παράλογες, ανατρεπτικές υποχρεώσεις που αναλήφθηκαν γι’ αυτόν και χωρίς τη συναίνεσή του. Αντιθέτως, ο ελληνικός λαός παρέμενε, συστηματικά, εκτός των πάντων.

Ένα από τα πολλά και δυσεξήγητα συμβάντα είναι και το γεγονός ότι –εκτός μεμονωμένων περιπτώσεων– ο κύκλος συγκάλυψης δεν προστάτευε μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση, που υπέγραφε, που συναινούσε, που υποχωρούσε, που συνοδοιπορούσε με συμφέροντα αλλότρια και εναντίον των εθνικών δικών μας, αλλά και την αντιπολίτευση. Και εύλογα διερωτάται κανείς τι το τόσο φοβερό μπορεί να κρύβεται πίσω από την ανεπίτρεπτη, γενικευμένη και ήδη παγιωμένη μεθόδευση συμπόρευσης.

Οι πιθανότερες απειλές, που κάπως διέρρευσαν ή που, κατά καιρούς, τις φανταστήκαμε είναι:

Πρώτον, να μας πετάξουν από το ευρώ. Η απειλή αυτή εκτοξεύτηκε αρκετές φορές, αφού είχε προηγηθεί μεθοδική τρομοκράτηση, κυρίως από τα συστημικά ΜΜΕ, σχετικά με τα φρικτά μαρτύρια που δήθεν μας ανέμεναν, αν αυτή είχε πραγματοποιηθεί. Η απαρίθμηση, βέβαια, των πιθανών μαρτυρίων μας ήταν εμφανώς αφελής, ακόμη και για τους πλέον αδαείς, γύρω από την ΕΕ και τα νομισματικά-οικονομικά της.

Ωστόσο, ταυτόχρονα, με τις απειλές είχαν τεθεί σε εφαρμογή και μεθοδεύσεις αποθάρρυνσης της όποιας σοβαρής συζήτησης γύρω από αυτήν, καθώς και απαξιωτική αντιμετώπιση οποιουδήποτε τολμούσε να εκφράσει αμφιβολίες, σχετικά με το μέγεθος της καταστροφής, που μας ανέμενε εκτός ευρώ. Γι’ αυτό ουδέποτε υπήρξε σοβαρή συζήτηση γύρω από την εναλλακτική αυτή λύση. Τα αναπάντητα ερωτήματα είναι αναρίθμητα:

Γιατί η ιρανική επίθεση ήταν περισσότερο προσχηματική – Το ενδιάμεσο μονοπάτι

 

Του Σταύρου Λυγερού

Τελικώς, η Τεχεράνη εκτόξευσε ένα πλήθος drones αυτοκτονίας και μικρότερο αριθμό πυραύλων εναντίον του Ισραήλ αργά τη νύκτα του Σαββάτου. Παραλλήλως, η Χεζμπολάχ εκτόξευσε ρουκέτες εναντίον του βορείου Ισραήλ, ενώ drones εξαπέλυσαν και οι Χούθι από την Υεμένη. Η ιρανική επίθεση φαινομενικά ήταν επίθεση κορεσμού, δηλαδή ότι είχε σκοπό ένα μέρος από τα drones και τους πυραύλους να καταφέρουν να διατρήσουν την ισραηλινή αεράμυνα, η οποία θεωρείται από τις καλύτερες παγκοσμίως.

Τα πρακτικά αποτελέσματα που είχε η ιρανική επίθεση ήταν σχετικά μηδαμινά. Το ερώτημα που εγείρεται είναι εάν αυτό προέκυψε αποκλειστικά από την αποτελεσματικότητα της ισραηλινής αεράμυνας, ή μήπως η επίθεση ήταν εξαρχής σχεδιασμένη έτσι, ώστε να μην προκαλέσει σημαντικές απώλειες; Όπως έχω εξηγήσει, η Τεχεράνη δεν μπορούσε να αφήσει αναπάντητη την ισραηλινή επίθεση στο ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό, επειδή εάν την άφηνε αναπάντητη θα καταρρακωνόταν το κύρος της σε εχθρούς και φίλους. Από την άλλη πλευρά, δεν ήθελε να απαντήσει κατά τρόπο που θα κλιμάκωνε και γενίκευε τη σύγκρουση, επειδή κάτι τέτοιο θα έστρεφε εναντίον της όχι μόνο το Ισραήλ, αλλά και τις ΗΠΑ.

Μία ματιά στον χάρτη δείχνει ότι η απόσταση που χωρίζει το Ιράν από το Ισραήλ είναι μεγάλη. Παρεμβάλλονται μεταξύ τους το Ιράκ και η Ιορδανία. Μία επίθεση με drones αυτοκτονίας ήταν εξαρχής καταδικασμένη –από επιχειρησιακής πλευράς– σε αποτυχία. Τα drones είναι μικρά αεροσκάφη χωρίς πιλότο που πετούν με μικρή ταχύτητα και σε μικρό ύψος. Από τη φύση τους, λοιπόν, είναι ευάλωτα εάν η χώρα-στόχος γνωρίζει ότι έχουν εκτοξευθεί drones εναντίον της και εάν έχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιήσει αντι-drones πυραύλους, που συχνά κοστίζουν περισσότερο από τα ίδια τα drones αυτοκτονίας.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσχυαν και οι δύο προϋποθέσεις. Οι αμερικανικοί δορυφόροι, που είχαν στραμμένα τα “μάτια” τους στο Ιράν είδαν τις προετοιμασίες της ιρανικής επίθεσης και βεβαίως την απογείωση των drones. Επιπροσθέτως, αμερικανικά, βρετανικά και γαλλικά, καθώς και ιορδανικά αεροσκάφη (όταν τα ιρανικά drones εισήλθαν στον εναέριο χώρο της Ιορδανίας) λειτούργησαν σαν κυνηγοί που πυροβολούν ένα σμήνος πουλιά. Άρχισαν, λοιπόν, να καταρρίπτουν μαζικά ιρανικά drones, με αποτέλεσμα τελικώς η ισραηλινή αεράμυνα να αντιμετωπίσει επιτυχώς ένα μικρό αριθμό, ο οποίος ήταν ανίκανος να πραγματοποιήσει επίθεση κορεσμού.

Βράζουν οι ωκεανοί!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι συρράξεις στην Ουκρανία και εν συνεχεία στη Γάζα απέσπασαν την παγκόσμια προσοχή από το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, αλλά και συνέβαλαν πρακτικά στην επιτάχυνσή του και σε πολύ μεγάλες ζημιές στο περιβάλλον και της Ευρώπης και της Παλαιστίνης. Οι έως τώρα προσπάθειες της ανθρωπότητας να αντιμετωπίσει το φαινόμενο της Κλιματικής Αλλαγής, μια από τις σοβαρότερες απειλές ακόμα και για την ίδια την επιβίωσή της, ήταν εντελώς ανεπαρκείς πριν ξεσπάσουν αυτές οι συρράξεις, αλλά τώρα και όσο συνεχίζονται, όπως και οι διάφοροι ψυχροί πόλεμοι, είναι απλώς αδύνατο να γίνει οτιδήποτε σοβαρό. Για να αντιμετωπισθούν τέτοια προβλήματα χρειάζεται διεθνής ειρήνη και συνεργασία, όχι θερμοί και ψυχροί πόλεμοι. Συγκρουόμαστε για το ποιος θα επικρατήσει στον κόσμο, αλλά διερωτάται κανείς ποιο ακριβώς είναι το νόημα της κυριαρχίας σε έναν κόσμο που θα γίνεται όλο και λιγότερο κατοικήσιμος!

Με δεδομένο βέβαια το μέγεθος των καταστροφών που προβλέπει η επιστήμη από τη συνέχιση της κλιματικής αλλαγής, πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι σε κάποια στιγμή η ανθρωπότητα θα σπρωχτεί, έκουσα άκουσα, από την ίδια την εμπειρία της, να κινητοποιηθεί μαζικά και αποφασιστικά για να τη σταματήσει. Το πρόβλημα έγκειται όμως στο ότι, όταν επιτέλους «ξυπνήσουμε», δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορούμε να αποτρέψουμε την κλιματική καταστροφή. Ο τρόπος που οι άνθρωποι «μαθαίνουν» είναι δια της εμπειρίας. Βάζει το παιδί το δάχτυλο στο μάτι της κουζίνας, καίγεται και μαθαίνει. Στην περίπτωση όμως της Κλιματικής Κρίσης, αλλά και των περισσοτέρων προβλημάτων που δημιουργεί η τεχνολογία, η μέθοδος δεν είναι χρησιμοποιήσιμη.

Το κλίμα αίφνης της Γης είναι σε μια ασταθή ισορροπία. Αυτό σημαίνει ότι έστω και μικρές παρεκκλίσεις από την κατάσταση ισορροπίας μπορούν εύκολα να οδηγήσουν τη Γη, μέσω μιας αυτοτροφοδοτούμενης και αυτοεπιταχυνόμενης διαδικασίας σε άλλη κλιματική τροχιά, πολύ πιο δυσμενή για την επιβίωση του ανθρώπου και του πολιτισμού, χωρίς εκ των υστέρων δυνατότητα αντιστροφής και επανόρθωσης. Αν δεν γίνουν τώρα οι ριζικές παρεμβάσεις, που υπάρχει ακόμα κάποιο περιθώριο, δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ.

Ιράν: Πανηγυρίζει γιατί «έσπασε» το «θόλο» του Iron Dome, ετοιμάζεται για απάντηση του Ισραήλ – Διαδηλώσεις, αλλά και ουρές στα βενζινάδικα

Ικανοποιημένη εμφανίζεται η Τεχεράνη από την επίθεση που εξαπέλυσε το βράδυ του Σαββάτου με εκατοντάδες drones και πυραύλους εναντίον του Ισραήλ, υποστηρίζοντας ότι «έσπασε» το «θόλο» του Iron Dome και έπληξε τη μεγαλύτερη αεροπορική βάση του.

Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατεί στο Ιράν είναι ότι χιλιάδες κόσμους διαδήλωσαν ενθουσιωδώς στους δρόμους υπέρ της επίθεσης, αν και λόγω της ανησυχίας για επικείμενη απάντηση από το Τελ Αβίβ, σχημάτισαν ουρές για να προμηθευτούν βενζίνη.

Το Ιρανικό καθεστώς ετοιμάζεται την ίδια ώρα για τα επόμενα βήματα, δηλώνοντας ότι η επίθεση ολοκληρώθηκε και πως είναι έτοιμο να απαντήσει και πάλι «αν το Ισραήλ κάνει το ίδιο λάθος».

Όπως μετέδωσε το ιρανικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων IRNA, η μεγαλύτερη βάση της ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας στη Νεγκέβ, στο νότιο Ισραήλ, υπέστη «σοβαρές ζημιές» από την επίθεση.
Η ιρανική κρατική τηλεόραση, μετέδωσε ότι «κατά τις πληροφορίες που λάβαμε οι μισοί από τους πυραύλους που εκτοξεύθηκαν έπληξαν επιτυχώς τους στόχους τους».

Οι διαδηλωτές στην πλατεία Παλαιστίνης στην Τεχεράνη φώναζαν «θάνατος στο Ισραήλ!» και «θάνατος στην Αμερική!», λίγο μετά την ανακοίνωση που έκαναν οι Φρουροί της Επανάστασης ότι ξεκίνησε η επίθεση.

Το συνέδριο της “Καθημερινής” αναβίωσε τα εγκλήματα των Μνημονίων

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη

Θα ήλπιζε κανείς ότι το συνέδριο της “Καθημερινής”, που συγκέντρωσε πρωτεργάτες των όσων διαδραματίστηκαν στο διάστημα αυτών των 50 ετών από την μεταπολίτευση, θα έριχνε φως σε αναπάντητα ερωτήματα. Θα ανέμενε, δηλαδή, κανείς ότι οι συμμετέχοντες πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί κ.α. να εξηγήσουν τι ακριβώς συνέβη και υπέγραψαν, ο ένας μετά τον άλλον την καταδίκη της πατρίδας τους.

Ο ελληνικός λαός θα καταλάβαινε επιτέλους, πως συμβαίνει και μετά από 15 χρόνια από την έναρξη των μνημονίων, που υποτίθεται ότι ήρθαν για να σώσουν την Ελλάδα, αυτή βρίσκεται τώρα σε χειρότερη κατάσταση, από αυτήν του 2009, όπως αποκαλύπτουν, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία, τα ακόλουθα συνοπτικά δεδομένα:

• Το χρέος, μετά από 15 χρόνια απάνθρωπης λιτότητας, αλλά και πλήρους ξεχαρβαλώματος της οικονομίας, έχει υπερτριπλασιαστεί (από 110 σε 404 δισ.)
• Έχει ήδη ξεπουληθεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και η επιχείρηση συνεχίζεται.
• Έχουν αποδεκατιστεί οι δύο από τους τρείς βασικούς τομείς παραγωγής, η γεωργία και η βιομηχανία, έτσι που η οικονομία εξαρτάται σε ανεπίτρεπτα υψηλό βαθμό από τον τουρισμό.
• Η Ελλάδα, από την κορυφή των βαλκανικών χωρών, είναι τώρα στον πάτο, κάτω και από τη Βουλγαρία! Να σημειωθεί ότι η ταχύτατη ανάπτυξη των βαλκανικών οικονομιών συντελέστηκε με το εθνικό τους νόμισμα!

Εξυπακούεται, ότι τα αδυσώπητα, αλλά αναπάντητα ερωτήματα, που σίγουρα θα καταγραφούν με μαύρα γράμματα στην ιστορία, δεν αναφέρονται στην υπογραφή των μνημονίων. Διότι, εφόσον υπήρχε χρέος, θα υπήρχαν και μνημόνια. Αφορούν, αντίθετα, σε τρείς εθνικά αυτοκτονικές συμπεριφορές, που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με αυτά: Τις ασυγχώρητες δεσμεύσεις-παραχωρήσεις που υπέγραψαν:

• Πρώτον, παραίτηση από συμψηφισμό χρεών, παρότι ήταν γνωστό ότι η Γερμανία μας χρωστούσε από την κατοχή, ποσό που υπερέβαινε κατά πολύ το δικό μας χρέος.
• Δεύτερον, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
• Τρίτον, θανατηφόρο βαθμό λιτότητας, που απέκλειε εκ προοιμίου τη δυνατότητα ανάπτυξης, όπως άλλωστε και συνέβη, και που εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό.
• Τέταρτον, αποδοχή του αγγλικού δικαίου για να κρίνει ενδεχόμενη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στους πιστωτές της.
• Πέμπτον, συναίνεση σχετικά με την καταστρεπτική αργοπορία του κουρέματος του χρέους (επειδή το ζήτησαν οι πιστωτές, για να μη κινδυνεύσουν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες). Η αργοπορία υπήρξε καταστρεπτική για τα δικά μας κοινωνικά ταμεία.
• Έκτον, το 2015 δόθηκε η δυνατότητα στον ελληνικό λαό, με το δημοψήφισμα, να απαντήσει αν θα ήθελε να εξακολουθήσει το αυτοκτονικό καθεστώς, μέσα στο οποίο τον είχε καταδικάσει η ΕΕ και το ΔΝΤ ή όχι. Και απάντησε αδίστακτα ΟΧΙ, το οποίο ωστόσο ΟΧΙ πλαστογραφήθηκε σε ΝΑΙ.

Θεσμική κατρακύλα που φέρνει εθνικό ακρωτηριασμό - Θέμης Τζήμας

 

Την οικονομική κατρακύλα της χώρας την ακολουθεί η θεσμική κατάρρευση. Όσα συμβαίνουν στην χώρα σε επίπεδο λειτουργίας βασικών θεσμών είναι πρωτάκουστα. Ο Θέμης Τζήμας, δικηγόρος και διδάσκων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, μιλά χωρίς ενδοιασμούς για την παρακμή μας που αποτυπώνεται ακόμη και στην διαχείριση των σοβαρών εθνικών θεμάτων.

«Υπάρχει μια κατάσταση εσωτερικής αποικιοποίησης στη χώρα. Έχουμε ένα σύστημα εξουσίας του οποίου έχει τα λεφτά είτε είναι έξω, είτε σε παρασιτικές δραστηριότητες εντός της χώρας.

Στα δύσκολα οι «έξω» υποστηρίζουν την άσκηση της εξουσίας χωρίς να έχουν φυσικά κανένα ενδιαφέρον για οτιδήποτε συμβαίνει στον ελληνικό λαό ,μέχρι του σημείου εκείνου κατά το οποίο η οποιαδήποτε λαϊκή αντίδραση μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη για τους ίδιους προσωπικά..

Ράδιο Ταξί ΕΛ.ΑΣ.

 

Σαπίζουμε ως κοινωνία και χώρα (Destroy Greece…)

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

• Το σοκαριστικό έγκλημα, άλλη μία γυναικοκτονία, έξω από το αστυνομικό τμήμα στους Αγ. Αναργύρους, και ο τρόπος που αυτή εξελίχθηκε,
• Οι εισαγγελικές αρχές που 14 μήνες μετά(!) το έγκλημα στα Τέμπη θυμήθηκαν να πάνε στα γραφεία του ΟΣΕ και να παραλάβουν τις ηχογραφημένες συνομιλίες,
• Η αποστολή βομβών φωσφόρου από την ελληνική κυβέρνηση προς τις ουκρανικές αρχές μέσω Τσεχίας (δηλαδή όπλων που έχει απαγορευτεί η χρήση τους από τη δεκαετία του 1980, αλλά χρησιμοποιήθηκαν στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και τώρα στη Μέση Ανατολή),
• Η συνάντηση του Μητσοτάκη με τους εκπροσώπους της διεθνούς φαρμακοβιομηχανίας (με επικεφαλής τον κ. Μπουρλά) τη στιγμή που οι εισαγγελικές αρχές διερευνούν τις μυστικές συμφωνίες της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν με την Pfizer,
• Η νέα έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ που κάνει λόγο για 2.658.400 άτομα (26,1% του πληθυσμού) σε κατάσταση φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού,
• Η σιωπή της ελληνικής πλευράς για την επίθεση του Ισραήλ στο προξενείο του Ιράν (πράξη πολέμου), και πολλά άλλα…

…δείχνουν περίτρανα μια αδιανόητη παρακμή της «κεφαλής» της χώρας (πολιτικής, θεσμικής, πνευματικής κ.λπ.) αλλά και ένα μεγάλο σάπισμα τμήματος της κοινωνίας.

Αυτά και άλλα πολλά φέρνουν στην επιφάνεια το τι έγινε και τι γίνεται εδώ και 15 χρόνια στη χώρα, σε όλα τα επίπεδα. Και ενώ κάποια παρασιτικά στρώματα πλουτίζουν, ενώ ρέει άφθονο μαύρο χρήμα, μίζες και μπαζώματα κάθε είδους με ατιμωρησία και ακαταδίωκτο, σε πιο μοριακό επίπεδο και στο πιο φτωχό κομμάτι της κοινωνίας συντελείται μια ευρεία λουμπενοποίηση και αναπτύσσονται αντικοινωνικές συμπεριφορές. Δεν πρόκειται για τη δήλωση του αστυνομικού, ότι «το 100 δεν είναι ταξί». Πιο σημαντική είναι η διαπίστωση ότι «το κράτος δεν είναι κράτος», ότι η Πολιτεία δεν λειτουργεί, ότι οι υποδομές διαλύονται, ότι ο Πολιτισμός υποχωρεί .

Destroy Greece και γελωτοποιοί των ελίτ

Του Δημήτρη Γκάζη

Το πανό με το μήνυμα «Destroy Greece», που σήκωσαν οι συντελεστές της ταινίας «Avant-Drag!» του Φιλ Ιερόπουλου μετά την προβολή της στο πρόσφατο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, πέτυχε τον σκοπό του. Το θέαμα νίκησε, η πρόκληση κατάφερε να ερεθίσει τα αντανακλαστικά του κοινού. Η εκφρασμένη επιδίωξη ρευστοποίησης κάθε στοιχείου συνοχής αυτής της κοινωνίας, κανονικοποιείται στον δημόσιο λόγο και κερδίζει χρόνο δημοσιότητας και δημόσιο χώρο. Οι αντιδράσεις που προκάλεσε μάλιστα, αναμενόμενα, ο εν λόγω «ακτιβισμός», λειτούργησαν ως επιβεβαίωση για τους συντελεστές κα τους υποστηρικτές τους, που βλέπουν προσπάθεια φίμωσης και λογοκρισίας από «ομοτρανσφοβικούς και ρατσιστές».

Θα ήταν μια αδιάφορη παραφωνία αν δεν έτεινε να γίνει κανόνας. Στο όνομα των δικαιωμάτων –και στην πράξη αδιαφορώντας πλήρως γι’ αυτά και τους φορείς τους–, διάφοροι βρίσκουν αφορμή να επιτεθούν σε ό,τι θεωρούν ως «παθογένεια» της ελληνικής κοινωνίας και μέσω αυτού στον «μέσο Έλληνα», τον «νοικοκυραίο», τον εκφραστή της απόλυτης εθνικής συλλογικής ενοχής. Το φετινό φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έγινε επανειλημμένα επίκεντρο της εν λόγω προσπάθειας, από ανθρώπους που στο όνομα της «συμπερίληψης» επιδιώκουν διαρκώς να στήσουν ένα διαρκή εμφύλιο πόλεμο ταυτοτήτων – προκαλώντας αναμενόμενα την κινητοποίηση των ταυτοτικών φονταμενταλιστών της άλλης πλευράς. Ο κ. Ιερόπουλος εκθέτει το πλαίσιο των απόψεων αυτών: «Η Ελλάδα είναι μια παραδοσιακά, εθιμοτυπικά, θεσμικά φασιστική χώρα. Αν δεν ανήκεις στο μεγάλο ποσοστό, καλή τύχη. Η βαρβαρότητα της Ελλάδας ξεκινάει από την οικογένεια, συνεχίζει στα σχολεία και διατρέχει όλα τα κοινωνικά στρώματα. (…) Φαίνεται πως οι ακροδεξιοί (με περίβλημα νοικοκυραίων) είναι πια παντού ανάμεσά μας». Δεν υπάρχει πουθενά κρατική βαρβαρότητα, οικονομική εκμετάλλευση, αυθαιρεσίες των ελίτ. Όλα τα κακά ξεκινούν από την οικογένεια, και αγκαλιάζουν «όλα τα κοινωνικά στρώματα».

Εμετός...

Μια υπέροχη φωτογραφία

Βία, εθελοδουλεία, δικαιωματισμός

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Συστημική βία είναι η βία που ασκείται νομότυπα και θεσμικά.

Αλλά (προσοχή!) είναι και κάτι που προχωρά ακόμη βαθύτερα. Εφιαλτικά βαθύτερα, καθώς λανσάρεται ως ελεύθερη επιλογή και ως συμφωνία μεταξύ ατόμων που συναινούν. Δεν μιλώ για κάποιο ξεγέλασμα εδώ. Μιλώ για πραγματικά ελεύθερη επιλογή και συμφωνία.

Ποια βία υπάρχει εδώ; Η δυσδιάκριτη βία της εθελοδουλείας. Το να σου ασκηθεί βία από εξωτερικό δυνάστη ή να υποκύψεις λόγω ανάγκης, είναι τραγικό, μα ανθρώπινο. Όμως το να αποδεχτείς την βία ηθελημένα και μάλιστα να την εξιδανικεύεις, είναι τραγικότατο και απάνθρωπο. Ο πρωτοπόρος καπιταλισμός μετατρέπει τα πάντα και τους πάντες σε πράγμα εμπορεύσιμο, με το γλυκύτερο προσωπείο: μέσω της δυνατότητας για κορεσμό του ατομικού γούστου, και δη στο όνομα ιερών πραγμάτων - όχι με χαζά παλαιοφασιστικά συνθήματα.

Ιερό η λαχτάρα για τεκνογονία. Αλλά ακριβώς το ιερό είναι αυτό που βεβηλώνεται, όταν κατανοείται σαν ατομικό δικαίωμα πάση θυσία. Είναι πολύ ρηχό, η φράση "πάση θυσία" να γεννά μονάχα έκσταση και αισθήματα θαυμασμού. Οφείλει να γεννά και το ερώτημα "θυσία ποιανού, στον βωμό ποιανού";

Σπύρος Σούρλας: «Καλό θα είναι να ορίσουμε ξανά την έννοια του δικαιώματος που τείνει να γίνει η νέα τυραννία»

Συνέντευξη στον Γιώργο Γκόντζο για το Άρδην τ. 128

Την επιστημονική του προσέγγιση καταθέτει ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής ο Σπύρος Σούρλας με αφορμή το Νομοσχέδιο για «τον γάμο των ομοφύλων». Ταυτόχρονα, αναδεικνύει ενδιαφέρουσες πτυχές για επίκαιρα θέματα που έχουν αναδειχθεί σε συζητήσεις σε πολιτικό και κοινωνικό πεδίο.

Γ. Γκόντζος: Από την τρέχουσα συζήτηση με αφορμή τον γάμο των ομόφυλων και την τεκνοθεσία, ποια ζητήματα θετικά ή αρνητικά αναδείχτηκαν στην κοινωνία και ποιες σε κάθε περίπτωση οι αφετηρίες τους.
Σπ. Σούρλας: Αν υπάρχει κάτι θετικό είναι πως έγινε μια απόπειρα (χωρίς όμως σοβαρά επιχειρήματα) να υπενθυμιστεί πως κάθε  άτομο, που έχει πολιτικά δικαιώματα στον τόπο, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, χώρας καταγωγής, θρησκείας και ερωτικής επιλογής, έχει  τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Μην ξεχνάμε βεβαίως πως, εδώ και πολλά χρόνια, έχουν μειωθεί σημαντικά οι προκαταλήψεις, γεγονός που είναι σημαντικό να το θυμίσουμε. Δεν βρισκόμαστε πλέον στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Τα αρνητικά είναι πως τον τόνο από την πλευρά της lgbt κοινότητας τον έδωσαν οι  γνωστοί «συνδικαλιστές», που κατά τη γνώμη μου δεν εκπροσωπούν τους ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας, και δημιούργησαν ένα κλίμα ακροτήτων και αστήριχτων θεωριών που αδικούν τα θέματα που τους αφορούν.
Θα προσέθετα μάλιστα πως, εκτός της αντιδραστικής ομοφοβίας, έχει προκύψει και μια επίσης ρατσιστική ομοφυλολαγνεία, που προσπαθεί να πείσει πως η συγκεκριμένη ερωτική επιλογή είναι ανώτερη όλων. 
Την ίδια ώρα, από την μια πλευρά, ειπώθηκαν  παντελώς ανάρμοστα πράγματα κατά των ομοφυλόφιλων, σε μικρότερη από το παρελθόν  κλίμακα, και από την άλλη, με ευκολία θεωρήθηκε πως δεν υπάρχει πλέον οικογένεια, πως η μήτρα δεν είναι προνόμιο μόνο των γυναικών, πως πρέπει να θεσμοθετηθεί γονέας 1 και 2 και ξεχάστηκε εντελώς η επιστήμη. 

50 δισεκατομμύρια ευρώ έχει αυξήσει το χρέος η κυβέρνηση Μητσοτάκη

Αυτό σημαίνει πως το χρέος αυξάνεται κατά περίπου 1 δισ. ευρώ κάθε μήνα ή 31 εκατομμύρια ευρώ κάθε μέρα!

Αναλυτικά τα στοιχεία για το χρέος της κεντρικής διοίκησης από τον ΟΔΔΗΧ τον Ιούνιο του 2019 και τον Δεκέμβρη του 2023

Πηγές:

https://pdma.gr/en/quarterly-bulletin/no94

https://pdma.gr/en/quarterly-bulletin/no112

Στον τουρισμό δεν ψάχνουν για εργαζόμενους αλλά για δούλους

Του Νίκου Γουρλά

Για ακόμα μια χρονιά οι ξενοδόχοι έχουν αρχίσει από τον Γενάρη να κλαίγονται για τις ελλείψεις προσωπικού που μέχρι τώρα υπολογίζεται να είναι από 50-60.000. Στον παραπάνω αριθμό θα πρέπει να προστεθεί άλλο ένα 20%-25% από τους εργαζόμενους που τελικά έως τον ερχόμενο Μάιο-Ιούνιο ή θα πάνε και θα φύγουν στην πρώτη ευκαιρία λόγω των άθλιων εργασιακών συνθηκών ή θα έχουν βρει κάποια άλλη εργασία εντωμεταξύ και δεν θα επιλέξουν να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο όπου δούλεψαν την περσινή τουριστική περίοδο. Έτσι οι απώλειες υπολογίζεται να φτάσουν ακόμα και τις 80.000 θέσεις εργασίας

Μετά την πανδημία οι εργαζόμενοι στον τουρισμό ιδιαίτερα στις μεγάλες μονάδες αναγκάστηκαν να δουλεύουν σε συνθήκες που δεν διέφεραν πολύ από αυτές του κάτεργου. Ένα κάτεργο που οι καμαριέρες υποχρεώνονται να καθαρίσουν και να φροντίζουν 30 με 40 δωμάτια την ημέρα. Πέντε μάγειροι να μαγειρεύουν για 1.000 άτομα, οι λαντζέρηδες να δουλεύουν ατέλειωτες ώρες και οι σερβιτόροι όταν δεν θα κολυμπούν για να σερβίρουν τους πελάτες θα λιποθυμούν από την ζεστή και τα εξοντωτικά ωράρια, δουλεύοντας 12-13 ώρες χωρίς ρεπό.

Η παραπάνω εικόνα είναι η «νόμιμη». Δηλαδή, αυτή που υπάρχει με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων που φρόντισαν να υπάρχουν 19 διαφορετικές σχέσεις εργασίας οι οποίες δίνουν την δυνατότητα (παρά την υποχρεωτικότητα της σύμβασης του κλάδου) οι εργοδότες να ξεγλιστρούν και να χρησιμοποιούν στην πλειοψηφία τους τις ατομικές συμβάσεις.

Ο "δικός μου" Μιχάλης...

Αποχαιρετισμός

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έφυγε...

Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε...

Φαντάζομαι τη χαρά του Περικλή Ροδάκη, του Νίκου Ψυρούκη, του Σάββα Παύλου, του Θεόφιλου Γεωργιάδη, του Ηλία Ευαγγελίδη, του Παύλου Τουμανίδη και των άλλων συντρόφων μας που έφυγαν νωρίς, να του στήνουν υποδοχή... ζήλια με πιάνει… να μπορούσα να αφουγκραστώ λίγο τις κουβέντες τους...

Ο Μιχάλης έφυγε...

Η φωνή του όμως, γεμάτη δύναμη, με την ιδιαίτερη ζεστή χροιά, ηχεί!
Ο πολιτικός του λόγος ζωντανός περισσότερο από ποτέ, αποτελεί πολιτική διαθήκη για όσους διαμορφωθήκαμε κοντά του για 50 χρόνια!

Ερχόμενος στην Αθήνα, τα πρώτα χρόνια της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου, είχα διακαή πόθο να συνδεθώ με τρία πρόσωπα.
Τα δύο ήταν ήδη μύθοι. Είχε καταγραφεί η γεμάτη δάφνες ιστορική τους πορεία και δεν το τόλμησα. Τους γνώρισα αργότερα, μέσα από κοινούς φίλους σε πολιτικές δράσεις. Ήταν ο Πάμπλο - Μιχάλης Ράπτης και ο Μανόλης Γλέζος.
Ο τρίτος ήταν νέος, υποσχόταν πολλά, μου άνοιγε πνευματικούς και κινηματικούς δρόμους. Στο πρόσωπό του επιβεβαιωνόταν η αγωνία του Αριστοτέλη να είναι ο άνθρωπος ζώο (ον) κοινωνικό!
Αυτή τη γεμάτη Φως υπόσχεση, τη θέληση να κάνεις Πολιτική, ήθελα κοντά του να γνωρίσω.
Ήταν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης!

Βρισκόμαστε εδώ, στον προθάλαμο

Το editorial του Δρόμου της Αριστεράς που κυκλοφορεί

Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα επιβεβαιώνουν πως βρισκόμαστε ενόψει μεγάλων διεργασιών, μεταστροφών και σχεδιασμών, που κυοφορούν σε πολιτικό επίπεδο ανακατατάξεις και νέα σχήματα – όχι απλά κομματικά, αλλά διακυβέρνησης. Τα όσα συμβαίνουν, και βλέπουμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου, δείχνουν ότι λίαν συντόμως δρομολογούνται φόρμουλες και πρόσωπα για μια μεγάλη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Βρισκόμαστε ακριβώς στον προθάλαμο αυτών των διεργασιών, τα βασικά στοιχεία των οποίων εντοπίζονται σε τρεις σειρές σοβαρών παραγόντων:

α) Υπάρχει μεγάλη δυσφορία και σύγκρουση ανάμεσα σε ομίλους ελλήνων ολιγαρχών, που μέχρι τώρα απολάμβαναν μια προνομιακή σχέση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο υπερσυγκεντρωτικός τρόπος διαχείρισης διαφόρων «φιλέτων» από το Μαξίμου έχει οδηγήσει σε μια υπόγεια σύγκρουση. Οι τριγμοί και οι αποκαλύψεις είναι καθημερινές, και η «λύση» να θυσιάζονται στενοί συνεργάτες ή λοιποί «σταθμάρχες» δεν ξεπλένει την κυβέρνηση. Η εικόνα της από το καλοκαίρι και ύστερα είναι διαρκώς πτωτική, και τα σημάδια της κρίσης της έντονα.

β) Τα Τέμπη, όπως έχουμε τονίσει, αποτελούν ένα ενεργό και βαθύ ρήγμα στην ελληνική κοινωνία.Ήδη έχουν κουρελιάσει την αξιοπιστία της κυβέρνησης σε ευρύτατα στρώματα, αλλά έχουν επίσης βγάλει στη φόρα τη συγκάλυψη, τις ευθύνες, τα μπαζώματα, τη σαπίλα όλου του συστήματος ιδιαίτερα από το 2010 μέχρι σήμερα. Αυτό το ρήγμα συναντιέται με μια μεγάλη υπαρκτή κοινωνική δυσαρέσκεια και μια καθημερινή μάχη επιβίωσης που δίνει με τεράστιο άγχος η πλειοψηφία της κοινωνίας. Η αλαζονεία των κυβερνώντων, μαζί με τον κυνισμό και τους πανηγυρισμούς για δήθεν επιτυχίες, συναντούν μια μεγάλη κοινωνική δυσφορία. Φαίνεται ότι όλα αυτά είναι και μετρήσιμα στις κυλιόμενες μυστικές δημοσκοπικές έρευνες, προκαλώντας μεγαλύτερη αναταραχή στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

γ) Ο γεωπολιτικός παράγοντας επηρεάζει έντονα και πολλαπλά αυτές τις εξελίξεις. Είτε με δεσμεύσεις που δύσκολα μπορούν να υλοποιηθούν (π.χ. ελληνοτουρκικό ειδύλλιο και παραχωρήσεις), είτε με ανταγωνισμούς μεγάλων επιχειρηματικών κύκλων για εξοπλιστικά προγράμματα, ενεργειακά ζητήματα, εκποίηση υποδομών κ.λπ. Είτε, τέλος, με μεθοδεύσεις που αφορούν το πολιτικό σκηνικό, όπως είναι η ανασύνθεση του κεντροαριστερού χώρου, και το σπάσιμο του «μονοπωλίου» Μητσοτάκη (που έχει επιβάλλει ένα ιδιότυπο «πάρτα όλα» του Μαξίμου).

Ακροδεξιά Νατοϊκή ΣΥΡΙΖΑίικη "αριστερά"

Ακούω και δεν μπορώ να πιστέψω!

ΟΥΤΕ ο Στόλτενμπεργκ (Γ.Γρ. του ΝΑΤΟ), 

ΟΥΤΕ ο δουλοπρεπής Μητσοτάκης, 

ΟΥΤΕ άλλος δεξιός πολιτικός στην Ευρώπη έχει πεί,

👇 βάζω εδώ ολόκληρη τη συνέντευξή του στην Κρήτη, όπου (μετά το 4’ και 30’’) δηλώνει:

 •”Το ΝΑΤΟ είναι ιερή (!) αμυντική συμμαχία”

 • “Καλά κάναμε και στείλαμε το πλοίο (τη φρεγάτα ΥΔΡΑ) κάτω (στην Υεμένη)”

 • “η Ελλάδα πρέπει να παρέχει γεωπολιτική υποστήριξη στην Ουκρανία”, και πρόσθεσε ότι «παρέχουμε ήδη μια υπηρεσία» αφού «μεγάλο μέρος των όπλων μεταφέρεται στην Ουκρανία από την Αλεξανδρούπολη»!

Είπε κι άλλα, περί “ελεύθερων αγορών”, ισχυρής άμυνας κλπ... αλλά αυτά τάχει ξαναπεί…

Όταν ο κυρ-Παντελής ψάχνει πολιτικά τον εαυτό του…

Της

 

Ευγενίας Σαρηγιαννίδη*  

 

  

 Παρατηρούμε καθημερινά πως ένας ιστορικός λαός μοιάζει σταδιακά να αποσυντίθεται. Όχι μόνο λόγω οικονομικής κρίσης, κατάρρευσης και φτώχειας, αλλά επίσης πολιτισμικά, ιδεολογικά, δημογραφικά, ενδεχομένως θα λέγαμε και ανθρωπολογικά, με την ευκαιρία λόγου χάρη της πρόσφατης υπερψήφισης του νομοσχεδίου για το γάμο ζευγαριών ιδίου φύλου – και κατά προέκταση, της πιθανότητας απόκτησης παιδιών.

Δεν θα αναλύσουμε βέβαια στο παρόν άρθρο τα ήδη χιλιογραμμένα περί των πολιτικών ευθυνών, των προμνημονιακών, μνημονιακών και μεταμνημονιακών κυβερνήσεων γι’ αυτή την πολύπλευρη κατάρρευση, ούτε για τη μαφιοποίηση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Δεν θα επικεντρωθούμε στις συνταγματικές εκτροπές, ούτε στη θεσμική παρακμή της δικαιοσύνης, της εκπαίδευσης ή της ενημέρωσης των πολιτών από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Δεν θα επισημάνουμε τους κινδύνους μιας γενικευμένης πτώχευσης, ούτε θα αναφερθούμε στη διαφθορά, στην καθημερινή εγκληματικότητα που διαρκώς επιδεινώνεται, στην ασυδοσία των ισχυρών και των κυβερνώντων ή στην ατιμωρησία των υπευθύνων για διαχρονικά εγκλήματα που άλλοτε θα είχαν οδηγήσει ίσως σε λαϊκούς ξεσηκωμούς (π.χ. Τέμπη, Μάνδρα, Μάτι).

Στον παρόν άρθρο θα επιχειρήσουμε να επικεντρωθούμε στο φαινόμενο της διάσπασης των κοινωνικών αντιστάσεων που τείνουν να εκφράζονται από τον λεγόμενο πατριωτικό χώρο, ο οποίος προσπαθεί να δηλώσει την αντίθεσή του στην πολιτική, πολιτισμική και οικονομική παγκοσμιοποίηση των απελευθερωμένων καπιταλιστικών αγορών καθώς και στις ανάλογες ιδεολογίες και χρηστοήθειες του κοσμοπολιτισμού:

Ο Τσίπρας με τη Ντόρα στο Κόσοβο. Κατρακύλα χωρίς τέλος…

Ένα επικίνδυνο βήμα προς κλιμάκωση της σύγκρουσης ΝΑΤΟ και Ρωσίας στα Βαλκάνια σε μια προσπάθεια να αποσπασθεί βιαίως το Βελιγράδι από οποιαδήποτε επιρροή της Μόσχας.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο άνθρωπος ξεπούλησε και ξευτέλισε τη χώρα του, την ελληνική (και παγκόσμια) αριστερά και τους ψηφοφόρους του, που, κατά 63%ψήφισαν κατά των Μνημονίων για να δουν σε μια εβδομάδα τον Πρωθυπουργό τους να κάνει τα αντίθετα από όσα τους ζήτησε ο ίδιος να ψηφίσουν. Στη συνέχεια, ως κυβέρνηση, έδωσε όλα όσα του ζητούσαν οι πιστωτές στην οικονομική πολιτική, οι Αμερικανοί και το Ισραήλ του Νετανιάχου στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, ενώ δεν διανοήθηκε καν να έρθει σε σύγκρουση με την εγχώρια ολιγαρχία. Στο τέλος, και μετά από δύο εκλογικές ήττες, έδωσε το κόμμα του σε έναν άνθρωπο της Goldman Sachs και του CSIS (CIA, Πεντάγωνο και αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες) να το διευθύνουν απευθείας οι Αμερικανοί!

Στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ο Τσίπρας έγινε μια συνεπής δύναμη προώθησης των αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων, νομίζοντας ανοήτως ότι θα εξασφαλίσει έτσι τη μονιμότητα στου Μαξίμου.  

Με υπουργό Εξωτερικών τον Νίκο Κοτζιά που, από φαν της Αν. Γερμανίας και του σοβιετικού «σοσιαλισμού» μετετράπη σε έναν από τους πλέον φιλοϊσραηλινούς και φιλοαμερικανούς υπουργούς της Ελλάδας, με το ελληνικό «βαθύ κράτος» στα χέρια ανθρώπων εξαρτημένων από ξένες δυνάμεις, ο Τσίπρας έκανε ότι μπορούσε για να λύσει τρία μεγάλα προβλήματα των Αμερικανών:

Μιχάλης Χαραλαμπίδης ευπατρίδης, οραματιστής, έντιμος

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης δεν ήταν προφήτης. Απλά, υπήρξε ένας διορατικός πολιτικός. Δεν είχε μαντικές ικανότητες. Απλά, η διανοητική του επάρκεια (είδος εν απουσία στους σημερινούς πολιτικούς) και η πολιτική του ανάλυση, του επέτρεπαν να προβλέπει. Άλλωστε, επέμενε πολύ στο ότι πολιτική είναι το να προβλέπεις και να προλαμβάνεις, διότι τα υπόλοιπα τα λύνει ο χρόνος.

Έφυγε από κοντά μας, το απόγευμα της 27-3-2024, ξαφνικά και αναπάντεχα. Η ειρωνεία είναι, και συμβαίνει συχνά, πως πολλοί απ’ όσους τον περιφρόνησαν ενώ ζούσε, βγήκαν με δακρύβρεχτες ανακοινώσεις, να αναγνωρίσουν το πολιτικό του μέγεθος και την πρωτοπορία των ιδεών του. Ευτυχώς, δεν είχαν τολμήσει να καπηλευτούν το ήθος, την εντιμότητα και την συνέπειά του.

Ίσως είναι ο μόνος πολιτικός, μετά τον Νικόλαο Πλαστήρα, που έφυγε χωρίς περιουσία!!! Δεν εισέπραξε ούτε σεντς από το κράτος. Δεν παρέκκλινε ούτε εκατοστό από τις αρχές και τις αξίες του. Απόλυτα συμβατός με την θέση τού ασυμβίβαστου κράτους – κόμματος. Δεν δέχτηκε καμία από τις προτεινόμενες «καρέκλες» που του προτάθηκαν και από τον Ανδρέα Παπανδρέου και από άλλους. Αποδέχτηκε απλά, να είναι ο άλλος πυλώνας του τότε ΠΑΣΟΚ. Ο πυλώνας της συνείδησης του κόμματος και της παραγωγής ιδεών και προτάσεων. Άλλο, αν η κομματική γραφειοκρατία δεν τα καταλάβαινε αυτά. Ο σεβασμός και η εκτίμηση στο πρόσωπό του από τον Αντρέα (δεν τον διέγραψε ποτέ, παρά τις διαφωνίες τους) και η αποδοχή του κόσμου, κάτι δείχνουν. Είναι χαρακτηριστικό το βίντεο του 1996, από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.

Ο Μιχάλης, ήταν κατεξοχήν πολιτικό ον. Δεν πρέπει να του πιστώσουμε μόνο την αγάπη για τον Πόντο και τους Πόντιους (εξ αιτίας του καθιερώθηκε η 19^η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας), ούτε τον αγώνα του για τον Κυπριακό Ελληνισμό και τους συμβολισμούς που αναδείκνυε: «η πύλη του Πολυτεχνείου είναι στην Κυρήνεια» έλεγε συχνά, ούτε την υπεράσπισή του στην άνοιξη των λαών της Αν. Μεσογείου, με κορύφωση τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων (γι’ αυτό και πόνεσε πολύ από την ατιμωτική προδοσία του Οτσαλάν, από τους τότε συντρόφους του). Του πιστώνουμε ότι ήταν πατριώτης και διεθνιστής, ταυτόχρονα!