Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα

Συμβολή στην επίγνωση και την αντιμετώπισή του

Το «υπαρξιακό πρόβλημα του χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα» είναι ο τίτλος του συνεδρίου που σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε τον Μάιο του 2024 με κύριο στόχο να θέσουμε αλλά και να τεκμηριώσουμε όσο μπορούμε περισσότερο το ζήτημα αυτό στον δημόσιο βίο της χώρας. Επομένως, στοχεύουμε να συμβάλουμε από την πλευρά μας στην ανάγκη θεμελίωσης μιας νέας ανορθωτικής συνείδησης και μιας χειραφετητικής οπτικής για τη σύγχρονη πορεία του Τόπου, του ελληνισμού, της χώρας, μέσα σε μια περίοδο που πάρα πολλά σημάδια προμηνύουν πως θα είναι ταραγμένη και τα ταρακουνήματα διόλου ασήμαντα.

Οι λόγοι που μας οδηγούν στη διεξαγωγή του είναι οι ακόλουθοι:

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η χώρα μας από το 2010 γνωρίζει μια πολλαπλή και πολυεπίπεδη χρεοκοπία. Μια χρεοκοπία που σημάδεψε και συνεχίζει να σημαδεύει την πορεία του τόπου τις πρώτες τρεις δεκαετίες του 21ου αιώνα. Η χρεοκοπία δεν ήταν μόνο οικονομική, παρόλο που η πιο ορατή πλευρά αφορούσε τη σφαίρα της οικονομίας, του εισοδήματος, του επίπεδου διαβίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Ήταν επίσης μια βαθιά κρίση που οδήγησε το πολιτειακό σύστημα, μέσα από πολλά τραντάγματα, στην εγκαθίδρυση ενός ειδικού καθεστώτος επιτροπείας με τα μνημόνια και την τρόικα, ενώ η Βουλή απλά επικύρωνε κάθε απόφαση χωρίς καμία ουσιαστική συζήτηση. Το πολιτικό σύστημα γνώρισε μια μεγάλη απονομιμοποίηση, έγιναν μεγάλες ανακατατάξεις στο κομματικό σύστημα, άλλες δυνάμεις καταποντίστηκαν κι άλλες εκτινάχθηκαν.

Στην ουσία ήταν χρόνια ενός μεγάλου πειράματος –πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού– που προωθήθηκε σε αυτήν τη γωνιά της Ευρώπης προς παραδειγματισμό και προς επιβολή ή αποτροπή εξελίξεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας

 Σε ένα συνέδριο που θα παγματοποιηθεί το διήμερο 18 και 19 Μαίου στην Αθήνα, μια πλειάδα έγκριτών αναλυτών θα συζητήσει το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Παρακολουθήστε την εκπομπή για να πάρετε μια ιδέα των προβληματισμών. που θα αναπτυχθούν. Συμμετέχουν στην εκπομπή: Ρούντι Ρινάλντι, Εκδότης "Δρόμος της Αριστεράς" Θέμης Τζήμας Δικηγόρος – Δρ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης Νομικής Σχολής Θεσσαλονίκης Θεοχάρης Μαντινιώτης Οικονομολόγος - Σύμβουλος Επιχειρήσεων

Η βαθιά κρίση του Ελληνικού δημόσιου σχολείου

Του Γιώργου Τασιόπουλου *

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ – Του Γιώργου Σαραντάρη
(…)
Εμείς ίσαμε τώρα δουλοπάροικοι
Ξένων ξεμωραμένων εξουσιών
Που γέρασαν σαν δέντρα
Μελαγχολικά αγνάντια στον τάφο
Και με παράξενο με αλλόφρονα εγωισμό
Ακόμα μας κρατάν στην αγκαλιά τους
Πουλιά που κρυώνουμε
Και δεν νοιαζόμαστε να στήσουμε
Σε πιο πράσινο χώρο
Τη φωλιά μας
Εμείς πότε θα διαβάσουμε
Στην τύχη μας μια ώρα που δε σβήνει
Στα χέρια μας στα νιάτα μας
Μια φούχτα δύναμη και θάρρος
Που τηνέ χρειάζεται και χαιρετάει
Ο ζωντανός κόσμος
Η Δύση πού θα βρει καινούργιο δρόμο
Για τις ανθρώπινες ψυχές;
                                        (Μάρτης του ΄36)

Και ο πιο ανυποψίαστος παρατηρητής των πολιτικών που εφαρμόζονται στη δημόσια εκπαίδευση θα συμφωνούσε σε τρεις βασικές κατευθύνσεις της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής.
Πρώτον, στο ριζικό μετασχηματισμό του αξιακού, παραδοσιακού και ιδεολογικού προσανατολισμού του δημόσιου σχολείου.

Δεύτερον, στην αμφισβήτηση του δημόσιου σχολείου ως αναφαίρετο κοινωνικό δικαίωμα των πολιτών.

Τρίτον, στην είσοδο του ψηφιακού κόσμου και της Τεχνικής η οποία επιβάλλει μια νέα αξιολογική κατεύθυνση στη διαμόρφωση του ανθρώπου και μεταβάλλει το πνευματικό περιεχόμενό του.

Παρά τις εξαγγελλόμενες «εκσυγχρονιστικές» κυβερνητικές προθέσεις η πραγματική στόχευση στο σημερινό σχολείο αναπαράγει όλα τα συμπτώματα της παρακμιακής κατάστασης της ελληνικής κοινωνίας. Αν σε επίπεδο κοινωνίας βιώνουμε την πτώση των δεικτών του εθνικού μας πολιτισμού, την επιβολή, μέσω της ορμητικής διείσδυσης, του αγγλοσαξονικού τρόπου ζωής και σε επίπεδο διανόησης την άκριτη μετακένωση της δυτικής σκέψης, τότε το σχολείο είναι το πιο χαρακτηριστικό της δείγμα.

Ζαχάροβα: Η επίσκεψη Μπλίνκεν στο Κίεβο δείχνει την ανησυχία των ΗΠΑ για την κατάσταση στο μέτωπο

Ως ένδειξη αυξανόμενης ανησυχίας της Ουάσινγκτον σχετικά με την κατάσταση στο μέτωπο της Ουκρανίας χαρακτήρισε την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν στο Κίεβο, το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας.

Ο Μπλίνκεν ταξίδεψε στην Ουκρανία μετά την έγκριση από το αμερικανικό Κογκρέσο ενός πακέτου στρατιωτικής βοήθειας ύψους 61 δισ. δολαρίων και δήλωσε πως οι ΗΠΑ θα σταθούν στο πλευρό της Ουκρανίας μέχρις ότου η κυριαρχία ασφαλείας της να διασφαλιστεί.

Οι ρωσικές δυνάμεις προωθήθηκαν στην περιοχή Χάρκοβο της Ουκρανίας τις τελευταίες ημέρες αναγκάζοντας τα ουκρανικά στρατεύματα να οπισθοχωρήσουν από ένα πλήθος οικισμών και τώρα παίρνουν θέσεις στους δρόμους της πόλης Βοφτσάνσκ, σύμφωνα με τοπικό αξιωματούχο.

Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα δήλωσε κατά την εβδομαδιαία συνέντευξη Τύπου στη Μόσχα πως η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ στο Κίεβο δεν θα βοηθήσει την πολιτική ηγεσία της χώρας να επιβιώσει.

«Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επισκέπτεται την Ουκρανία στις 14-15 Μαΐου. Είναι προφανές πως η κατάσταση στο μέτωπο και οι στρατιωτικές αποτυχίες των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων προκαλούν αυξανόμενη ανησυχία στην κυβέρνηση Μπάιντεν», είπε η Ζαχάροβα.

«Καμία ποσότητα εξοπλισμών δεν θα σώσει το εγκληματικό καθεστώς του Ζελένσκι από την κατάρρευση. Όλος ο στρατιωτικός εξοπλισμός που διοχετεύεται στην Ουκρανία θα καταστραφεί», είπε.

Θεός φυλάξοι... από την ¨αγία οικογένεια¨

Το σκάνδαλο των τραπεζών

Του Παύλου Δερμενάκη

Οι τράπεζες στην Ελλάδα αποτελούν την πρώτη βιτρίνα του σκανδάλου αναδιανομής εισοδήματος σε βάρος τού λαού με πολλαπλούς τρόπους και διαχρονικά.

Ζαλίζουν τα νούμερα που αφορούν την κερδοφορία των τραπεζών στην Ελλάδα: Το 2023 τα καθαρά τους κέρδη ήταν 3,7 δισ. ευρώ από 3,6 δισ. το 2022, ενώ το 2024 προβλέπεται να είναι αυξημένα και να φτάσουν στα 4 δισ. Από το 2024 ξεκινά και η διανομή μερισμάτων στους μετόχους.

Προέλευση των τραπεζικών κερδών: Η βασική πηγή είναι τα επιτόκια. Ακολουθούν οι προμήθειες και αυτά συμπληρώνονται με τη συνεχή μείωση του προσωπικού και των καταστημάτων και την καθήλωση των μισθών.

Στην Ελλάδα το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των επιτοκίων χορηγήσεων (δάνεια) και καταθέσεων είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη. Αυτό προέρχεται από τα ψηλά επιτόκια δανείων που μαζί με την σχετική προμήθεια υπέρ της τράπεζας (spread επιτοκίου) έχουν φτάσει σε τεράστια ύψη αλλά και από τα ελάχιστα συγκριτικά επιτόκια καταθέσεων. Τα επιτόκια καταθέσεων στην Ελλάδα φτάνουν ακόμα και στο ένα τρίτο από τα αντίστοιχα επιτόκια προθεσμιακών καταθέσεων στην Ευρώπη. Για τα προϊόντα απλού ταμιευτηρίου τα επιτόκια είναι σχεδόν μηδενικά και ταυτόχρονα επιβάλλονται προμήθειες/χρεώσεις στους λογαριασμούς ανάλογα με τη χρήση τους. Με αυτά τα δεδομένα οι τέσσερις συστημικές τράπεζες στην Ελλάδα έχουν διπλάσιο ποσοστό κέρδους (3,23%) συγκριτικά με τις συνολικά 107 συστημικές τράπεζες (1,6%), στα 19 κράτη μέλη της ΕΕ που συμμετέχουν στον Ενιαίο Εποπτικό Μηχανισμό της ΕΚΤ.

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των τραπεζών. Κοινώς ποιοι κερδίζουν; Οι τέσσερις συστημικές τράπεζες είναι ιδιωτικές και προβλέπεται η πλήρης αποεπένδυση του ελληνικού δημοσίου μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρά τα τεράστια ποσά που έχει δαπανήσει για την σωτηρία τους.

Η συμμετοχή του ΤΧΣ στις τέσσερις τράπεζες είναι μηδενική στην Eurobank και την Alpha Bank και κατέχει ακόμα 18,39% των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας και 27% της Τράπεζας Πειραιώς. Όλο τα υπόλοιπα ποσοστά τα κατέχουν ιδιώτες στην συντριπτική πλειοψηφία τους ξένοι. Πρακτικά οι τράπεζες έχουν πλήρως αφελληνιστεί και έχουν παραδοθεί στο ξένο επιθετικό-κερδοσκοπικό κεφάλαιο.

Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό Λαό

Η επιστροφή της ανθρώπινης σκόνης

Του Άντον Μιχαήλοβιτς

Παρότι την τελευταία τετραετία “το τείχος της Δημοκρατίας” προσπάθησε να αποδείξει στην κοινωνία ότι δεν κλονίζεται – και ορισμένοι το ‘χαψαν – η πραγματικότητα των τεσσάρων τελευταίων ετών έσκασε σα χαστούκι στα μούτρα ορισμένων που έριχναν τον ύπνο του δικαίου και περίμεναν “να λογαριαστούν μετά” με αυτούς που εκδίδουν και χρεώνουν τον λογαριασμό. Οι δίκες της Χρυσής Αυγής απο ‘κει που ήταν μια προσπάθεια διάλυσης της κρίσης ηγεμονίας στην δεξιά πολυκατοικία από τη ΝΔ  για κάποιο λόγο παρουσιάστηκαν ως “η νίκη της δημοκρατίας έναντι του φασισμού”, σπέρνοντας έναν εφησυχασμό απέναντι στο φασιστικό κίνδυνο.Την ίδια ώρα όμως, ο φασισμός επιστρέφει και αυτή την φορά δίχως σβάστικα – αλλά με όλα τα υπόλοιπα.

Ταξική πάλη μόνο για εκλογές;

Δεν χρειάζεται να σχολιαστεί ιδιαίτερα ο τίτλος. Είναι γνωστές άλλωστε οι πολιτικές δυνάμεις και διάφοροι άλλοι τυχάρπαστοι – διαδικτυακές περσόνες, η πολιτική δράση και κινητοποίηση των οποίων περιορίζεται στο δίμηνο προ εκλογών και κατόπιν στην κειμενογραφία – φλυαρία. Δυστυχώς όμως, δεν μπορεί να βγει μία ολοκληρωμένη ανάλυση για την άνοδο του φασισμού δίχως αναφορά στην ευθύνη της αριστεράςΣημ.

Οι εκλογές του ‘19 χαρακτηρίστηκαν από 2 μεγάλα σοκ: το πρώτο σοκ ήταν η τεράστια αποχή στους δήμους με χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα1, δηλαδή στους ίδιους δήμους όπου πρώτη δύναμη το ‘15 ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα που υποσχόταν ρήξη και κάποια αλλαγή προς το καλύτερο. Το δεύτερο σοκ ήταν λίγο πιο θετικό και αναφερόμαστε φυσικά στην έξοδο της Χρυσής Αυγής από την βουλή η οποία θα σήμανε απώλεια βουλευτικού ασύλου και εκκίνηση των δικών και φυσικά απώλεια μεγαλοχρηματοδότησης από τα κρατικά ταμεία, δίχως αυτό να σημαίνει ότι η ΧΑ δεν θα μπορεί να συνεχίσει υπόγεια να χρηματοδοτεί τα παραμάγαζά της (ΣΑΡΙΣΣΑ κλπ) και διάφορες άλλες φασιστικές γκρούπες του δρόμου όπου οι αρχηγίσκοι τους έχουν ως όνειρο να γίνουν Μιχαλολιάκοι στη θέση του Μιχαλολιάκου. Αλλά για αυτούς πιο αναλυτικά θα μιλήσουμε παρακάτω.

Βρίσκει και τα κάνει ο Ράμα – Την επόμενη να του δώσουμε το Σύνταγμα!

Του Απόστολου Αποστόλου

Οι γείτονες μας με τα αντι-ελληνικά τους αισθήματα βλασταίνουν σαν μύκητες και μας απειλούν. O Έντι Ράμα στην Αθήνα,  διαλαλώντας στους ομοεθνείς του την αίσθηση των ελπίδων για την ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας ως υποψήφια χώρα της ΕΕ.

O Αλβανός πρωθυπουργός και εικαστικός “της αβασάνιστης καλλιτεχνικής σύλληψης” Ράμα, με μπόλικο θράσος και αναίδεια την ίδια στιγμή που φυλακίζει Έλληνες της αλβανικής μειονότητας και αρπάζει περιουσίες με το αυταρχικό καθεστώς του, μιλάει στην Αθήνα με την έπαρση που του παρέχουν τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα εξουσίας. Απειλώντας αρχικά πως, αν δεν βρισκόταν μεγάλη αίθουσα κάλυψης της εκδήλωσής του, θα μιλούσε στην πλατεία Συντάγματος στους ομοεθνείς του, χωρίς άδεια από τις αρχές, προκαλώντας έτσι τις αντοχές της ελληνικής δημοκρατίας και τις παραδοσιακές φιλόξενες αρετές του ελληνικού πολιτισμού, όταν μάλιστα η πολιτική του Ράμα είναι ευθέως αντι-ελληνική.

Αλλά γιατί να μη γίνεται προκλητικός ο κ. Ράμα; Αφού έχει και την κάλυψη της ΕΕ. Η εκπρόσωπος της Κομισιόν Άνα Πισονέρο τόνισε για το ζήτημα της φυλάκισης του Μπελέρη ότι είναι διμερές και όχι ευρωπαϊκό και πως «τα διμερή θέματα δεν θα πρέπει να αποτελούν εμπόδιο στη διαδικασία της διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή της Αλβανίας». Βλέπετε, η βαρβαρότητα της λογικής στην ΕΕ κάνει καλή πορεία με τα παιχνίδια σκιών της εξουσίας. Η Ελλάδα υποχωρητική και πρόθυμη πάντα να κάνει βήματα πίσω, χωρίς κόκκινες γραμμές, αντιδρά πάντα κατά τα νατοϊκά και ευρωπαϊκά παραγγέλματα. Έτσι και αλλιώς, αδέσμευτη εξωτερική πολιτική με βάση τα συμφέροντα της χώρας δεν υπάρχει.

Η δουλοπρέπεια, που οι φίλοι σου οι μοντέρνοι έχουν κάνει σύστημα, αποστροφή μου φέρνει (MOLIERE)

Το παρακάτω απόσπασμα ανήκει στο θεατρικό έργο του Μολιέρου “Μισάνθρωπος” . Ακολουθούν τα λόγια του αντισυμβατικού κεντρικού ήρωα “Άλσεστ”

ΑΛΣΕΣΤ : Θέλω να είμαστε άνθρωποι ειλικρινείς. Με λόγο τιμής. Καμία λέξη να μην προφέρουμε που δεν θα βγαίνει μέσα από την καρδιά μας.

ΦΙΛΕΝΤ : Μα αν έρθει κάποιος και σε αγκαλιάσει θερμά, θα πρέπει να το ανταποδώσεις και να ανταποκριθείς με τον πιο ευγενικό τρόπο στην ζεστή κίνησή του …

ΑΛΣΕΣΤ : Όχι βέβαια.

Η δουλοπρέπεια, που οι μοντέρνοι άνθρωποι έχουν κάνει σύστημα, μου φέρνει μεγάλη αποστροφή. Δεν υπάρχει τίποτα που να απεχθάνομαι περισσότερο από αυτά τα ψεύτικα λόγια, τις χωρίς νόημα αγκαλιές και τις υποχρεωτικές εκφράσεις συμπάθειας που τοποθετούν στην ίδια θέση εκείνους που έχουν αξία με εκείνους που δεν έχουν καμία.

Τι νόημα έχει αν κάποιος σε διαβεβαιώνει πως είναι φίλος σου πραγματικός, πως πιστεύει σε σένα, σε θαυμάζει και σε στηρίζει με ζήλο, αν το ίδιο ακριβώς κάνει στον οποιοδήποτε τυχόντα συναντήσει ακολούθως στον δρόμο του;

Όχι όχι όχι. Μία καρδιά με ελάχιστο αυτοσεβασμό δεν ενδιαφέρεται για μία τέτοια εκπορνευμένη εκτίμηση. Και δεν της αρέσει καθόλου να αντιλαμβάνεται πως απολαμβάνει κάτι που απολαμβάνει με ευκολία ο καθένας.

Πώς βραχυκυκλώνουν τα οικεία δίπολα;

O κόσμος έχει αλλάξει. Όμως όταν ο κόσμος αλλάζει και οι ιδέες δεν αλλάζουν, καλό οπωσδήποτε δεν είναι.

Του Δημήτρη Β. Πεπόνη

ολλά θα μπορούσε να γράψει κανείς για την επίσκεψη του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ στην Ευρώπη και τις συναντήσεις που είχε με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν και με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν (ή και για την επίσκεψη που έκανε στη Σερβία και τη συνάντησή του με τον πρόεδρο Αλεξάνταρ Βούτσιτς).

Ωστόσο στο παρόν κείμενο δεν θα αναφερθούμε ούτε στο περιεχόμενο των συνομιλιών, ούτε σε νέα και σε αποτελέσματα που προέκυψαν από τις συναντήσεις των πολιτικών ανδρών, ούτε θα αναλύσουμε τις σχέσεις μεταξύ των συγκεκριμένων κρατών.

Θα κάνουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Τι βλέπουμε στη φωτογραφία που ακολουθεί;

Σε αυτή την πρώτη φωτογραφία δεν βλέπουμε απλώς τη χειραψία του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, αλλά μια πραγματικότητα που προκαλεί ιδεολογικό βραχυκύκλωμα αποτυπώνοντας την κρίση που διέρχεται το δίπολο Αριστερά-Δεξιά της κλασικής πολιτικής γεωγραφίας ως νοητικό πλαίσιο και ερμηνευτικό εργαλείο της προσπάθειας αναγωγής της εξωτερικής στην εσωτερική πολιτική.

Eurovision 2024

H ελπίδα που τρεμοσβήνει, η Ελλάδα που παριστάνει την Μαρία Αντουανέτα και ξεπερνάται οικονομικά από την Βουλγαρία

Του Ηλία Παπαναστασίου 

Η ελληνική κοινωνία περνάει όχι απλά μια κρίση αλλά μια διαρκή παρακμιακή κατάσταση που θυμίζει τελευταίες μέρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με μια διαφορά η Ρώμη είχε ήδη περάσει αιώνες ακμής, παντοδυναμίας και εκπληκτικής ανάπτυξης σε όλους τους τομείς. Οικονομικούς, πολιτιστικούς κλπ.

 

Η Ελλάδα αντίθετα, θυμίζει μια αέναη παρακμή χωρίς καμμιά περίοδο ακμής. Έναν διαρκή εκφυλισμό παρόμοιο με του νεογέννητου που γεννήθηκε ευθύς εξαρχής βιολογικά ελαττωματικό. Μια συνεχή κατηφόρα χωρίς ανηφόρα, μια συνεχή πτώση χωρίς παύση, μια ασταμάτητη πορεία με χαλασμένα φρένα ενός φορτηγού που κατευθύνεται στον γκρεμό και ο οδηγός τραγουδά αμέριμνος και αστειεύεται διαρκώς με τον συνοδηγό του σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Μια ολοκληρωτική εξάλειψη της ενσυναίσθησης του θανάτου που έρχεται σαν δρομέας κατά πάνω του, τύφλωση με όραση και βαρηκοΐα με ακοή. Είναι τρομερό να έχεις τις αισθήσεις σου καίριες όμως να μην αντιλαμβάνεσαι τον θάνατο που έρχεται καταπάνω σου με μαθηματική ακρίβεια και βεβαιότητα. Είναι σαν να βλέπεις στην άλλη πλευρά του τούνελ το τραίνο να έρχεται καταπάνω σου και εσύ να το απολαμβάνεις βγάζοντας σέλφις... Ή σαν να βρίσκεσαι σε σαφάρι στη ζούγκλα και εσύ να ηδονίζεσαι στην ιδέα να κάνεις μπάνιο σε ποτάμι με κροκόδειλους... Φαίνεται πως ο θάνατος είναι ηδονικός σε πολλούς χαρακτήρες αλλά και σε μερικούς λαούς... Και η καταστροφή της κοινωνίας θεωρείται απόλαυση από σαδομαζοχιστικούς χαρακτήρες που δυστυχώς πολλαπλασιάζονται αλματωδώς...

   

Δεν χρειάζεται να φέρουμε πολλά αποδεικτικά στοιχεία οικονομικού περιεχομένου. Αρκούν τα όσα αναφέρει στο εξαιρετικό του άρθρο με τίτλο «Η προπαγάνδα της ντροπής» ο Βασίλης Βιλιάρδος, αντιπρόεδρος της Βουλής, οικονομολόγος και Βουλευτής της Ελληνικής Λύσης.

Η αβάσταχτη χαλαρότητα των εθνικών ανακλαστικών

Του Δημήτρη Μάρτου

Οι μεταπολιτευτικές ελληνικές αντιδράσεις απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, στην ουσία τους κατευναστικές ενώ στη ρητορική τους επαμφοτερίζουσες, φαίνεται τελικά να ευνοούν τη στρατηγική του εχθρού. Και επειδή το τουρκικό κράτος είναι εχθρικό κράτος, λόγω του στρατηγικού επεκτατικού του αναθεωρητισμού που θέλει την Ελλάδα δορυφόρο της και επαρχίες της τμήματα της «γαλάζιας πατρίδας», η πολιτική της «εύνοιας» αγγίζει τα όρια της εθνικής μειοδοσίας.

Η απολογητική απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα των «θαλασσίων πάρκων» ότι «είναι περιβαλλοντικό ζήτημα!», υπονοώντας ότι δεν άπτεται κυριαρχικών δικαιωμάτων, προκάλεσε σύγχυση και απογοήτευση. Η πολιτική κατευνασμού, εκτός του ότι δημιουργεί εκνευρισμό, θυμό και υποσκάπτει το ηθικό του λαού, δεν καταπραΰνει τους Τούρκους. Απεναντίας τους ξεθαρρεύει. Αυτή είναι η εμπειρία της μεταπολίτευσης.

Το τουρκικό κράτος όχι μόνον μας ταλαιπωρεί ιστορικά, μας συρρικνώνει και μας απειλεί, αλλά είναι και αντιδημοκρατικό, πολεμοκάπηλο και μη αποδεκτό, τουλάχιστον στην κοινή γνώμη του δυτικού κόσμου, ώστε να ελπίζουμε σε μια «εποικοδομητική συνάντηση». Και πώς μπορεί να χαριεντίζεται κανείς με τους εκπροσώπους αυτού του ιστορικού μορφώματος, που η μόνη σχέση που δημιουργούν είναι της έντασης και των απειλών και μετά σε καλούν να τους πεις ότι «όλα βαίνουν καλώς», και συ να ενδίδεις στο όνομα αφηρημένων και ανερμάτιστων κανόνων καλής γειτονίας;

Τι πάει να κάνει λοιπόν ένας Έλληνας πρωθυπουργός στην Άγκυρα; τι να αποδείξει; Ότι εμείς είμαστε πολιτισμένοι, που ανεχόμαστε τις αμφισβητήσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από ένα αδίστακτο και απατηλό καθεστώς και μάλιστα στο όνομα ενός παραπλανητικού καταλαγιάσματος των παραβιάσεων στο Αιγαίο; Ένας «πολιτισμένος» οφείλει να αποκαλύπτει αυτό το καθεστώς στα διεθνή φόρα και όχι να το διευκολύνει. Και πρέπει, τουλάχιστον, να του ζητήσει πρώτα να σταματήσει τις προκλήσεις του. Υπάρχουν και κάποιες κόκκινες γραμμές εθνικής αξιοπρέπειας.

Ανάσταση…

Ο Πούτιν, για την υποταγή της ΕΕ στις ΗΠΑ...

«Μερικές φορές μου φαίνεται ότι αν αύριο η Αμερική έλεγε στους Ευρωπαίους ότι... πρέπει όλοι να κρεμαστούν, οι Ευρωπαίοι θα ρωτούσαν ευσυνείδητα αν θα μπορούσε να γίνει με σχοινιά εγχώριας παραγωγής.

Αλλά, ακόμα και τότε θα έρχονταν αντιμέτωποι μ' ένα φιάσκο, γιατί είναι απίθανο ότι η Αμερική θα έχανε μια τόσο μεγάλη παραγγελία στην κλωστοϋφαντουργία»
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, για την υποταγή της ΕΕ στις ΗΠΑ

Νίκος Κλειτσίκας, χωρίς κανένα σχολιασμό...

Θ. Ι Ζιάκας, Ελλήνων Πάσχα: μεταξύ δύο Κόσμων

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος «Η Ανάσταση»

Του Θεόδωρου Ι. Ζιάκα

Το βιβλίο αυτό (Ιλιάδα ο κόσμος μας) διαπιστώνει ότι το σύστημα κοσμοθεωρητικού προσανατολισμού, που προσφέρει το κείμενο της Ιλιάδας για τον κόσμο της Ιωνίας του 8ου π.Χ. αιώνα, παραμένει αξιόπιστο και για τον σύγχρονο δικό μας κόσμο. Το ίδιο διαπιστώνει και για το Ευαγγελικό κείμενο, ένα κείμενο τον 1ου και του 2ου αιώνα μ.Χ., όπως τουλάχιστον το προσέλαβαν οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας.

Αλλά πώς μπορούν οι κόσμοι των κειμένων αυτών να είναι και δικός μας κόσμος; Αυτό είναι το προκλητικό ερώτημα του βιβλίου.

Οι «κόσμοι» των δύο κειμένων είναι κοσμο-εικόνες, αντιλήψεις για τον κόσμο. Όχι ο ίδιος ο κόσμος. Οπότε, ή ο κόσμος είναι δεδομένος και ανεξάρτητος από τα κείμενα, ή είναι δημιούργημά τους.

 

Με άλλα λόγια: Ή υπάρχει μια στατική, αναλλοίωτη ανθρώπινη «φύση» και τα μεγάλα πολιτισμικά κείμενα μας λένε απλώς «τι είναι και πώς λειτουργεί», ή η εν λόγω «φύση μας» δεν είναι και τόσο «δεδομένη και αναλλοίωτη». Δηλαδή είναι κάτι που διαπλάθεται, με βάση ενυπάρχουσες ίσως δυνατότητες, οι οποίες όμως δεν ενεργοποιούνται από μόνες τους, αυτόματα, αλλά χρειάζονται ειδικές πολιτισμικές επεξεργασίες, κατευθυνόμενες από τη γνώση των δυνατοτήτων αυτών, δηλαδή από κάποια «μεγάλα κείμενα».

 

Αν υπάρχει ανθρώπινη φύση, που επιδέχεται «καλή αλλοίωση», τότε ο ρόλος των μεγάλων κειμένων εμφανίζεται πράγματι ουσιαστικός: Εφόσον αυτά μας «έφτιαξαν» είναι όντως ο «κόσμος μας». Περιέχουν τα «πρότυπα», τους «ελκυστές», τα «κέντρα έλξης», του κόσμου μας.

 

Εδώ μεσολαβεί όμως ένα δεύτερο παράδοξο: Πώς μπορεί το ιλιαδικό κείμενο να είναι «ο κόσμος μας» και το ευαγγελικό κείμενο να είναι επίσης «ο κόσμος μας», αφού τα πρότυπά τους είναι εντελώς διαφορετικά και εν πολλοίς ασυμβίβαστα; Αν ο κόσμος μας είναι «και των δύο», τότε πρέπει να βρισκόμαστε κάπου «ανάμεσα», σαν σε κάποιου είδους ελλειπτική τροχιά γύρω από δύο εστιακά κέντρα. Θα πρέπει να μιλάμε τότε για μια «ένταξη» στους διαφορετικούς κόσμους τους και συνάμα για «απόκλιση» απ’ αυτούς.

Καλό Πάσχα

Καλή Ανάσταση και Καλή Λευτεριά στην Κύπρο

50 χρόνια: Οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι

Του Λάζαρου Α. Μαύρου

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ Ανάσταση που γιορτάζει την Ἑορτῶν Ἑορτή καί την Πανήγυρι Πανηγύρεων, επί μισό ήδη αιώνα σταυρωμένη στον Γολγοθά του τουρκικού Αττίλα, η μη Εκλιπούσα και ούπω τετέλεσται, εισέτι, Κυπριακή Δημοκρατία.

Στο εξηκοστό τέταρτο έτος της ηλικίας της. Γνωρίζουσα εκ γενετής, από τον ζυριχικό εκ βιασμού τοκετό του 1959 ότι, «ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου»…

Σταυρωμένη, σκλαβωμένη από τους Τούρκους επί 50 χρόνια η Κερύνεια, η Αμμόχωστος, η Μόρφου, η Καρπασία, ο Πενταδάκτυλος και όλα τα «άλλα καρτερικά ελληνικά ονόματα»…

Αναστάσιμος μεν ο λαός. Με πίστη, υπομονή κι ακλόνητη εγκαρτέρηση.

Δεν αξιώθηκε όμως ακόμη να αναδείξει ικανές Αναστάσιμες ηγεσίες.

Ευδοκιμούν ακόμη Γραμματείς και Φαρισαίοι, Πιλάτοι και Κεντυρίωνες, Κουστωδίες, Ιούδες. Καί τινες μειοψηφικοί όχλοι ανακράζοντες: «Ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν».

Και Ηττημένα Μυαλά. Που επιμένουν να τον οδηγούν στην κατάντια της υποταγής. Ώστε να συμβιβάζεται, να συμπράττει και να διαπραγματεύεται με τους σταυρωτές του. Επί σχεδίων αποκλεισμού και απαγόρευσης της Ανάστασης. Σχέδια νομιμοποίησης και μονιμοποίησης της Σταύρωσης…

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26η Απριλίου, προπαραμονή της Κυριακής των Βαΐων, συνεδρίασε υπό την προεδρία του ΠτΔ το Εθνικό Συμβούλιο των ηγεσιών των εν τη Βουλή κομμάτων. Με κύριο θέμα τους νυν χειρισμούς για το καθηλωμένο πέντε δεκαετίες στην αιχμαλωσία τής τουρκικής εισβολής και κατοχής Κυπριακό.

Καλή Ανάσταση. Καλό Πάσχα

Το λάθος «μήνυμα» της κυβέρνησης

Του Γιώργου Ηλ.Τσιτσιμπή

Ο Απρίλης, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως ο μήνας της Κύπρου. Την 1^η Απρίλη του 1955, ξεκίνησε ο ηρωικός, εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Κυπρίων αδελφών, κατά των αποικιοκρατών Άγγλων, με αίτημα την (ανεκπλήρωτη) ένωση με την Ελλάδα. Τον Απρίλη του 2004, έχουμε το σχέδιο «Ανάν». Το ιστορικό διάγγελμα του γενναίου Παπαδόπουλου, στις 7-4-2004, με τα συγκλονιστικά λόγια: «Παρέλαβα κράτος, διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω κοινότητα, χωρίς δικαίωμα λόγου και σε αναζήτηση κηδεμόνα». Καθώς και το μεγαλειώδες δημοψήφισμα, στις 24-4-2004, του Κυπριακού Ελληνισμού, που απέρριψε το σχέδιο «Ανάν», με ποσοστό 75,83%.

Επιπλέον, φέτος, έχουμε μια εμβληματική χρονιά. Την μαύρη επέτειο των 50 χρόνων εισβολής και κατοχής του μισού νησιού, από τους Τούρκους. Είναι το πιο πρόσφατο τραγικό γεγονός του Ελληνισμού, με την μόνη πρωτεύουσα διχοτομημένη!

Κι όμως, από την κυβέρνηση, κυριαρχεί το λάθος «μήνυμα». Αντί να έχει αφιερώσει όλο το 2024, στο μαρτυρικό νησί, με εκδηλώσεις μνήμης, διαμαρτυρίας και προβολής για τα 50 χρόνια σκλαβιάς, γιορτάζει, αποκλειστικά, τα 50 χρόνια της Ν.Δ. και της μεταπολίτευσης. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τα κομματικά παραρτήματα ανά την χώρα!

Φαίνεται πως, στις μέρες μας, η Κύπρος, κείται ακόμα μακρύτερα απ’ ότι παλιότερα. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το ότι, ενώ τα δώσαμε όλα στον Ζελένσκι, ακόμα και το στρατιωτικό μας υστέρημα, δεν αξιοποιήσαμε στο ελάχιστο τον παραλληλισμό, που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει, για εισβολή και κατοχή ενός κράτους σε ένα άλλο! Πέρα από το ουκρανικό, έρχεται και η αναγνώριση του Κοσσόβου, να υπονομεύσει την υπόσταση της Κύπρου. Κι όλα αυτά προστίθενται στην «διακήρυξη των Αθηνών», στην οποία δεν υπάρχει καμία αναφορά για το κυπριακό. Μήπως θα πρέπει να περιμένουμε να συμπληρωθούν 400 χρόνια σκλαβιάς, για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα;

Tα νομικά του σχεδίου Ανάν: Τι φοβερό μας μαθαίνουν για την Ελλάδα και την Κύπρο

Γνώμες ορισμένων εκ των πιο αναγνωρισμένων εκπροσώπων της νομικής επιστήμης στην Ελλάδα και διεθνώς.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε προηγούμενο άρθρο μου υποστήριξα ότι το σχέδιο Ανάν για την επίλυση του κυπριακού, ένα σχέδιο που υποστηρίχτηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία του κατεστημένου Ελλάδας, Κύπρου και Ευρώπης (όλη τη «συλλογική Δύση»), ήταν ένα τερατώδες σχέδιο, σταθμός στην άνοδο του παγκόσμιου νεο-ολοκληρωτισμού, που θα κατέλυε το ίδιο το κυπριακό κράτος και θα δημιουργούσε τρομερά προβλήματα στον κυπριακό και τον ελληνικό λαό και την ίδια την Ε.Ε.. Σας υποσχέθηκα μάλιστα να σας το αποδείξω πέραν λογικής αμφιβολίας.

Μπορεί βέβαια, ένας καλόπιστος αλλά μη ενημερωμένος αναγνώστης να σκεφθεί, διαβάζοντας τα όσα γράφω, μήπως εγώ είμαι κάπως υπερβολικός, «ακραίος». Τέρας; Νέο-ολοκληρωτισμός; Τι συμβαίνει, έρχεται ο Χίτλερ, μπορεί να διερωτηθεί κάποιος. Και είναι δυνατόν οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί, στην Ελλάδα και την Κύπρο, οι δημοσιογράφοι, και η Ε.Ε. ακόμα, να υποστήριξαν το 2004 ένα τέτοιο σχέδιο εις βάρος του λαού τους;

Επειδή λοιπόν μπορεί να αμφιβάλλετε για όσα γράφω εγώ, είπα, προτού αναφέρω οτιδήποτε άλλο, να παραθέσω τη γνώμη των πιο αναγνωρισμένων εκπροσώπων της νομικής επιστήμης στην Ελλάδα και διεθνώς.

Πρέπει να πω ότι αρχικά το σχέδιο αντιμετωπίστηκε σχεδόν από τους πάντες με αιδήμονα σιωπή. Θυμάμαι ότι έγραφα, ξανάγραφα στον Κόσμο του Επενδυτή τότε, μετά τον Νοέμβριο του 2002, υπογράμμιζα πόσο εξωφρενικό είναι το σχέδιο και από πολιτική και από νομική άποψη, ότι παραβιάζει τις πιο βασικές έννοιες του δικαίου, ουδείς φαινόταν να ενδιαφέρεται. Στο τέλος έγραψα και ένα σχετικό βιβλίο σε μια απελπισμένη προσπάθεια να επηρεάσω κάπως την κοινή γνώμη (Η Αρπαγή της Κύπρου, Λιβάνης 2004). Μόνο το τελευταίο δίμηνο πριν το δημοψήφισμα (ή και μετά από αυτό!) άρχισαν πια να ανοίγουν τα στόματα, ιδίως όταν φάνηκε ότι η κυπριακή κοινή γνώμη (ακολουθούμενη και από την ελλαδική) δεν θα έπρεπε να θεωρείται τόσο δεδομένη. Ο αμερικανικός έλεγχος στην Ελλάδα, σε όλους τους θεσμούς, ήταν ήδη πολύ προχωρημένος και κανείς στην «ελίτ» (της κακιάς ώρας που διαθέτουμε) δεν είχε διάθεση να τα βάλει μαζί τους.

Μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μας! Τόσο θράσος πια;

Του Γρηγόρη Γρηγοριάδη

Πολύ-πολύ πρόσφατα, ένας καλός φίλος και σύντροφος με τον οποίο παλεύουμε μαζί για την ανασυγκρότηση της αντιιμπεριαλιστικής, επαναστατικής πτέρυγας του κινήματος σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, με πληροφόρησε ότι κάποια νεόκοπα στελέχη του ΚΚΕ διαδίδουν σε προσωπικές συζητήσεις ότι "κι εμείς με την Ρωσία είμαστε" κι ότι η συσπείρωση γύρω από τον Περισσό αποτελεί, τάχα, τη "μόνη συνεπή αντιιμπεριαλιστική επιλογή" για κάθε αριστερό αγωνιστή που συντάσσεται με τη Ρωσία ενάντια στο ΝΑΤΟ.

Μάλιστα, το θράσος αυτών των στελεχών έχει φτάσει σε τέτοια δυσθεώρητα επίπεδα, ώστε να "κουνάνε το δάχτυλο" σε όποιον κάνει κριτική στην ηγεσία του ΚΚΕ για ..."απουσία από τους αγώνες" και να τον καλούν σε "κινητοποίηση στην Αλεξανδρούπολη ενάντια στα αμερικάνικα τανκς" προκειμένου να ...αποδείξει ότι δεν είναι "άκαπνος" (γιατί, προφανώς, για τους ..."μπαρουτοκαπνισμένους μπολσεβίκους" του Περισσού δεν τίθεται καν ζήτημα)...

Τονίζω, ευθύς εξαρχής, ότι δε θα μιλήσω με "διευθύνσεις και ονόματα", όσο κι αν ο πειρασμός να το κάνω είναι μεγάλος. Φυσικά, οι "παροικούντες την Ιερουσαλήμ" δε θα δυσκολευτούν να καταλάβουν τι και ποιούς αφορούν οι παρακάτω γραμμές. Για τους υπόλοιπους, η ίδια η ουσία της επιχειρηματολογίας είναι αρκετή για να πειστούν για το απεχθές περιεχόμενο τέτοιων "εκκλήσεων", χωρίς να χρειάζεται να προσεγγίσουν το ζήτημα με όρους "πολιτικού κουτσομπολιού"...

Πρέπει να ειπωθεί εξαρχής ότι ζήτημα ατομικής "πολιτικής βλακείας" του α' ή του β' κομματικού "νεοσσού", απλά δεν τίθεται. Όχι γιατί γενικά δεν υπάρχει, αλλά γιατί, δυστυχώς, οι απόψεις αυτές σας διαβεβαιώνω ότι ακούγονται (ασφαλώς πιο "προσεκτικά" διατυπωμένες) και από πολύ πιο "συγκροτημένα χείλη" του εν λόγω κομματικού μηχανισμού, πολύ πριν ο καλός σύντροφος μου μεταφέρει τις τελευταίες του εμπειρίες. Ο γράφων έχει ο ίδιος βρεθεί στην πολύ δυσάρεστη θέση να είναι αποδέκτης τέτοιων "αναλύσεων", οπότε οι τελευταίες "ειδήσεις", απλώς επιβεβαίωσαν του λόγου το αληθές. Οπότε, ας μην σπεύσουμε να αναγνωρίσουμε στα στελέχη του ΚΚΕ το ελαφρυντικό της πολιτικής ανοησίας και ας επικεντρώσουμε στην ουσία.

Ένα mall για πάρτη μου!

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Πολιτισμός είναι αυτό που δημιουργεί ο άνθρωπος, και αν δεν το δημιουργήσει ο άνθρωπος, αυτό δεν θα υπάρξει ποτέ. Ο πολιτισμός δηλαδή δεν προκύπτει αυτόματα στον φυσικό κόσμο (όπως ο καρπός ενός δέντρου), αλλά αφορά την νοηματοδότηση του φυσικού κόσμου από τον άνθρωπο. Έτσι συγκροτούνται οι κοινωνίες: με κρίση και επιλογές. Πολύ σοφά έχει πει ο Τέρυ Ήγκλετον, «Είμαστε πηλός στα ίδια μας τα χέρια». Αδιάζευκτα πολύτιμα αμφότερα: και ο πηλός και τα χέρια. Αν, λ.χ., όντας πηλός, αποφασίσω ότι… είμαι σύννεφο, τότε απλώς αντικαθιστώ την πραγματικότητα με μια ναρκισσιστική φαντασίωσή μου. Και το ότι έχω χέρια σημαίνει πως δεν είμαι έρμαιο κάποιας νομοτέλειας, αλλά δύναμαι να προσανατολίσω την πηλότητά μου σε κάποιο νόημα.

Έτσι ιδωμένος, ο πολιτισμός δεν είναι συλλήβδην κάτι φωτεινό, όπως γενικά λέγεται. Αφού εδράζεται στη δημιουργικότητα και την ευθύνη του ανθρώπου, μπορεί να είναι κάτι φωτεινό, μπορεί να είναι και κάτι σκοτεινό – ακόμα και καταστροφικό. Αν φωτεινές δημιουργίες είναι ο Παρθενώνας και ο εξαίρετος ράπερ Λεξ, κατασκότεινες δημιουργίες είναι οι σύριγγες των ναρκωτικών και η αναλγησία μπροστά στην ταξική αδικία. Κοντολογίς, υπάρχουν διαφορετικοί πολιτισμοί από κοινωνία σε κοινωνία, αλλά και εντός της ίδιας κοινωνίας: τρόποι ζωής που απελευθερώνουν και τρόποι ζωής που υποδουλώνουν.

Αν τύχει να συζητάτε για πολιτισμούς και για τις διαφορές τους, προτείνω να κάνετε μια μικρή επιτόπια έρευνα. Ρωτήστε τους συνομιλητές σας, τι θεωρούν ως το σημαντικότερο συστατικό ενός εξαιρετικού φαγητού.

Είναι διαπιστωμένο ότι θα έρθουν ένα σωρό απαντήσεις: το αλάτι, το λάδι, το πιπέρι, το τυρί κλπ – κατά το γούστο καθενός. Και μετά;

Η σταύρωση…

Σχέδιο Ανάν: Το βροντερό όχι των Ελληνοκυπρίων, η εξαγορά των συνειδήσεων και οι παραχαράκτες

Ο Μίκης και το δημοψήφισμα στην Κύπρο.

Της Ανδρούλας Γκιούρωφ

Πρώην μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ,
πρώην διευθύντρια της εφημερίδας Χαραυγή

Σαν σήμερα 20 χρόνια πριν, στις 24 Απριλίου του 2004 ο κυπριακός λαός θα γράψει μια από τις πιο λαμπρές σελίδες στις δέλτους της σύγχρονης ιστορίας του, το ανυπότακτο και περήφανο ΟΧΙ που πρόταξε στο δημοψήφισμα για την αποδοχή  ενός εκτρωματικού σχεδίου που έφερε την επωνυμία του τότε Γ. Γ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν.

Αφόρητες οι πιέσεις και όχι μόνο,  προκειμένου ο λαός να ψηφίσει υπέρ ενός σχεδίου που θα κατάλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και θα νομιμοποιούσε ουσιαστικά την τουρκική εισβολή και κατοχή. Θα νομιμοποιούσε τον εκτοπισμό 200.000 Ε/κ, και το διαρκές έγκλημα της Τουρκίας κατά παράβαση  του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου όπως αναφέρονται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ αλλά και στην 4η Διακρατική προσφυγή της Κύπρου κατά της Τουρκίας  με την δημιουργία δύο υβριδικών κρατιδίων τα οποία θα ελέγχονταν από τους κακούς δαίμονες της Κύπρου,  Βρετανίας και ΗΠΑ.

Όλα τα περί Κύπρου ψηφίσματα του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας θα ακυρώνονταν το  541 (1983) και αργότερα το 550 τα οποία  καταδίκαζαν την ανακήρυξη του ψευδοκράτους και καλούσε όλα τα κράτη μέλη του Διεθνούς Οργανισμού να μην το αναγνωρίσουν.

Πάνω από 350 εκατομμύρια δολάρια δαπανήθηκαν μέσω κρυφών διαδρομών από προγράμματα του ΟΗΕ, (UNDP, UNOPS) και του USAID, προκειμένου να περάσει ως ολετήρας το εκτρωματικό σχέδιο Ανάν, ακυρώνοντας το δικαίωμα του κυπριακού λαού να απαλλαγεί από τον τούρκο εισβολέα. Τα κονδύλια αυτά δαπανήθηκαν σε πολιτικούς, κόμματα, ΜΜΕ, ΜΚΟ, δημοσιογράφους και σε άλλους παράγοντες για να επηρεάσουν τον λαό.

Ο … Καλλιανισμός δεν είναι απλά γραφικός, είναι επικίνδυνος

Του Γιώργου Κανελλόπουλου

Όλη η χώρα  παρακολουθεί εδώ και λίγες ημέρες έναν εν ενεργεία βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος κιόλας να καταδικάζει μαινόμενος τους ιατρούς, κατηγορώντας τους για το θάνατο του πατέρα του… Του ”μπανταούλη”, όπως φρόντισε να μας ενημερώσει (γιατί το είχαμε απορία), ότι τον αποκαλούσε χαϊδευτικά.

Ο μετεωρολόγος-βουλευτής, που η πρώτη ιδιότητα προφανώς οδήγησε στη δεύτερη (αφού στη σύγχρονη αστική δημοκρατία η αναγνωρισιμότητα στο γυαλί είναι κριτήριο επιλογής), εδώ και μέρες φρόντισε να καταδικάσει από πριν χρησιμοποιώντας αγοραίες εκφράσεις του πεζοδρομίου και απειλώντας ευθέως και αδιακρίτως. Εκφράσεις καφενειακού-γηπεδικού επιπέδου από έναν βουλευτή, που μάλλον ξέχασε την ιδιότητά του και θεώρησε ότι σαν απλός πολίτης μπορούσε να πει ό,τι του κατέβει.

Μόνο που ΔΕΝ είναι απλός πολίτης. Γιατί αν ήταν, ούτε τον Υπουργό Υγείας θα έπαιρνε τηλέφωνο για να ενημερωθεί για την κατάσταση του πατέρα του, ούτε τόσος σάλος θα είχε προκύψει. Φυσικά, ούτε λόγος να μας αναφέρει τί έκανε ο ίδιος ως εν ενεργεία βουλευτής όσο καιρό βρίσκεται στα έδρανα για την αναβάθμιση του καταρρέοντος συστήματος υγείας.

Ανέφερε ποινικά αδικήματα προδικάζοντας και προκαταβάλλοντας μια απόφαση κι ένα αποτέλεσμα που ΜΟΝΟ η δικαιοσύνη θα κρίνει και όχι ο ίδιος. Τα μόνα ποινικά αδικήματα που μέχρι τώρα ΕΞΟΦΘΑΛΜΑ έχουν διαπραχθεί είναι αυτά της απειλής εκ μέρους του, αλλά και της ενεργητικής δωροδοκίας, όπως η ίδια η μητέρα του παραδέχτηκε, σπεύδοντας να διευκρινίσει ότι ο γιατρός δεν τα ζήτησε. Το γεγονός ότι τα ζήτησε πίσω όταν ο πατέρας του απεβίωσε ανήκει μόνο σε σουρεαλιστική κωμωδία…

Ο Αντώνης Βαβαγιάννης σκιαγραφεί την επικαιρότητα με το καυστικό του χιούμορ.

Η αναμενομένη προδοσία της Σερβίας, το Ιράν, η Ροζ κοσμοπολίτικη «ΑΡΙΣΤΕΡΑ», η υποκρισία του ΚΚΕ και ο εξευτελισμός που δεν έχει τελειωμό

Του Ηλία Παπαναστασίου

Διαβάζουμε στον τύπο για την αντίδραση – κεραυνοβόλος κυριολεκτικά– της Σερβίδας αντιπροσώπου στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης όταν η γνωστή και μη εξαιρετέα κ. Μπακογιάννη με εισήγησή της υποστήριξε την ένταξη του Κοσόβου. Διαβάζουμε: 

«...Κρατάμε τα λόγια της Σερβίδας Μπιλιάνα Πάντιτς προς την ανεκδιήγητη Ντόρα στην ΚΣΣΕ: «Θα μείνετε στην ιστορία ως κάποια που με τον πιο βάναυσο τρόπο παραβίασε όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και τις αρχές πάνω στις οποίες ιδρύθηκε αυτή η οργάνωση. Έχετε αποδείξει ότι σας λείπει η ακεραιότητα, προκαλείτε και είστε υποκρίτρια… Μπορεί να είμαστε μια μικρή χώρα, αλλά σε αντίθεση με εσάς έχουμε ακεραιότητα και ποτέ δεν πρόκειται να παραδοθούμε και να υποκύψουμε». Κρατάμε το τεράστιο «Ντροπή σας» του κ. Βούτσιτς προς την Μπακογιάννη...» (Documento-20/4/2024).

Βράζει κυριολεκτικά η Κύπρος και ο «Φιλελεύθερος», μεγάλης κυκλοφορίας Κυπριακή εφημερίδα γράφει «Ντροπή σου» άθλια Ντόρα Μπακογιάννη!

«...Ξέρω πολύ καλά ποιος έδωσε την εντολή να εγκαταλείψετε τις αρχές σας. Ντροπή σας». Κόλαφος για την ανεκδιήγητη Ντόρα Μπακογιάννη από τον πρόεδρο της Σερβίας Αλεξάνταρ Βούτσιτς για την εισήγησή της, η οποία εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία, για ένταξη του Κοσσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης (ΣτΕ). Μια απόφαση, που μόνο σαν πισώπλατη μαχαιριά κατά της Κύπρου μπορεί να λογισθεί, αφού το ίδιο καθεστώς παρατηρητή στο ΣτΕ κατέχει και το ψευδοκράτος...» (Στο ίδιο).  

Δεν είχαμε βέβαια την παραμικρή αμφιβολία για την Κυβέρνηση του σημερινού Πρωθυπουργού και της απίστευτης αμερικανοποίησης που κατάφερε τα τελευταία πέντε χρόνια ώστε η Ελλάδα να αποτελεί Αμερικανική αποικία της πλέον ελεεινής μορφής, δεμένη χειροπόδαρα στο άρμα των Αμερικανών, πλήρως Αμερικανοποιημένη πολιτιστικά και διαθέτουσα μια νεολαία από κρεττινοποιημένα Αμερικανάκια! Είναι πραγματικά εξαιρετικά δύσκολο αν όχι απίθανο, να δει κάποιος φως στον ορίζοντα και προοπτική μιας –έστω μετριότατης... – αλλαγής όλης αυτής της ερεβώδους και απίστευτα ζοφερής κατάστασης στον τομέα της ενημέρωσης όπου Ολιγάρχες, Ιδιοκτήτες Καναλιών, ελέγχουν απόλυτα την ενημέρωση σε ποσοστό που ξεπερνά το 98% και όπου «δημοσιογράφοι»,  ανάξιοι του λειτουργήματος τους,  όχι μόνο δεν αντιστέκονται αλλά συναινούν με δυο χέρια σε μια απίστευτη πλύση εγκεφάλου του ελληνικού λαού μπροστά στην οποία ο Γιόζεφ Γκαίμπελς των Ναζί είναι δόκιμος ναυτοπρόσκοπος... Πλύση εγκεφάλου και προϊούσα κρεττινοποίηση που μετατρέπει έναν κάποτε ένδοξο λαό, σε άθυρμα ανημέρωτων και επικίνδυνα ηλιθιοποιημένων ψηφοφόρων που ψηφίζουν συστηματικά εναντίον του συμφέροντός τους!

Γ. Αϋφαντής : " Συμμετέχω" στις Ευρωεκλογές και τα μεγάλα γεωπολιτικά θέματα που μας αφορούν

 

Ο πρέσβης ε.τ Γιώργος Αϋφαντής, εξηγεί στον 98.4 γιατί μετά την ιδρυτική διακήρυξη της 12ης Μαρτίου της επιτροπής για την Εθνική Κυριαρχία και την Κύπρο, πλέον η κίνηση κατέρχεται και στις ευρωεκλογές του Ιουνίου με ψηφοδέλτιο που ανακοινώνει την ερχόμενη Παρασκευή και την ονομασία : "ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ για την Εθνική Κυριαρχία και την Κύπρο!"

Όπως εξηγεί ο κ. Αϋφαντής , στη συγκυρία των επικείμενων εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επιλέγουμε να παρέμβουμε στην εκλογική διαδικασία επειδή στην ΕΕ διακυβεύονται σημαντικές πτυχές της Ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, όπως επίσης η ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Κύπρου. Επιδιώκουμε την επαναφορά της μονίμως εκτροχιασμένης συζήτησης για τους όρους και στόχους της συμμετοχής Ελλήνων ευρωβουλευτών στο forum του Ευρωκοινοβουλίου: τί οφείλουν να πράξουν ώστε να ανακοπεί ο αφομοιωτικός και με όρους υποδεεστέρου έθνους εντοιχισμός της Ελλάδας σε μια Γερμανική, κατά μείζονα λόγο, Ευρώπη;